faruk nafiz çamlıbel ^*

• kendisi beş hececiler'den olup, 1898 doğumlu ve 1973 ölümlüdür. onun eseri olan han duvarları kanaatimce türk edebiyatının en başarılı şiirlerinden biridir. wherever i may roam ile aynı doğrultuda olması da böyle düşünmemde etkilidir sanıyorum.
• (bkz: ali)
• han duvarlari siiri ayrica intizar ve sarki olmus birkac siiri daha olan (anadoluya gitmeden anadolu uzerine ve gercektende cok guzel siirler yazan sair.)
• "iğne ile kuyu yazan" diye bir takma ad olur mu sorusuna olur cevabını vermiş hececi, hem de beşlerden..
• (bkz: coban cesmesi)
• aynı zamanda behcet kemal çağlar ile birlikte onuncu yıl marşının söz yazarı olan şair
• han duvarları şiiri nefistir,lezzizidr ve efsanedir...
  
  yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı
  bir dakika araba yerinde durakladı.
  neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
  gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
  gidiyorum, gurbeti gönlümle duya duya,
  ulukışla yolundan orta anadolu'ya
  ilk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık!
  yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık,
  gök sarı, toprak sarı, çıplak ağaçlar sarı...
  arkada zincirlenen yüksek toros dağları,
  önde uzun bir kışın soldurduğu etekler,
  sonra dönen, dönerken inleyen tekerlekler...
  ellerim takılırken rüzgarların saçına
  asıldı arabamız bir dağın yamacına,
  her tarafta yükseklik, her tarafta ıssızlık,
  bu ıslakla uzayan, dönen kıvrılan yollar.
  uykuya varmış gibi görünen yılan yollar
  başını kaldırarak boşluğu dinliyordu.
  gökler bulutlanıyor, rüzgar serinliyordu.
  serpilmeye başladı bir rüzgar ince ince,
  son yokuş noktasından düzlüğe çevrilince
  nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi
  yollar bir şerit gibi ufka bağladı bizi
  gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine
  yol, hep yol, daima yol... bitmiyor düzlük yine.
  ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali
  sonunda ademdir diyor insana yolun hali,
  arasıra geçiyor bir atlı, iki yayan
  bozuk düzen taşların üstünde tıkırdıyan
  tekerlekler yollara bir şeyler anlatıyor,
  uzun yollar bu sesten silkinerek yatıyor...
  kendimi kaptırarak tekerleğin sesine
  uzanmış kalmışım yaylının şiltesine,
  bir sarsıntı... uyandım uzun süren uykudan;
  geçiyordu araba yola benzer bir sudan
  karşıda hisar gibi niğde yükseliyordu,
  sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu;
  ağır ağır önümden geçti deve kervanı,
  bir kenarda göründü beldenin viran hanı.
  alaca bir karanlık sarmadayken her yeri
  atlarımız çözüldü, girdik handan içeri
  bir deva bulmak için bağrındaki yaraya
  toplanmıştı garipler şimdi kervansaraya.
  bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı
  gurbet çeken gönüller kuşatmıştı ocağı,
  bir pırıltı gördü mü gözler hemen dalıyor,
  göğüsler çekilerek nefesler daralıyor,
  şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı
  her yüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı,
  gitgide birer ayet gibi derinleştiler
  yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki çizgiler...
  yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,
  üstünde yazılarla hatlar karışmışlardı;
  fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler,
  aygın baygın maniler, açık saçık resimler...
  uykuya varmak için bu hazin günde, erken,
  kapanmayan gözlerim duvarlarda gezerken
  birdenbire kıpkızıl birkaç satırla yandı;
  bu dört mısra değil, sanki dört damla kandı
  ben garip çizgilerle uğraşırken başbaşa
  raslamıştım duvarda bir şair arkadaşa;
  "on yıl ayrıyım kınadağı'ndan
  baba ocağından yar kucağından
  bir çiçek dermeden sevgi bağından
  huduttan hududa atılmışım ben"
  altında da bir tarih. sekiz mart otuz yedi..
  gözüm imza yerinde başka ad görmedi.
  artık bahtın açıktır, uzun etme arkadaş!
  ne hudut kaldı bugün, ne askerlik, ne savaş;
  araya gitti diye içlenme baharına,
  huduttan götürdüğün şan yetişir yarına!
  ertesi gün başladı gün doğmadan yolculuk
  soğuk bir mart sabahı... buz tutuyor her soluk
  ufku tutuşturmadan fecrin ilk alevleri
  arkamızda kalıyor şehrin kenar evleri
  bulutların ardında gün yanmadan sönüyor,
  höyükler bir dağ gibi uzaktan görünüyor...
  yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar,
  bir derebeyi gibi kurulmuş eski hanlar
  biz bu sonsuz yollarda varıyoz, gitgide,
  iki dağ ortasında boğulan bir geçide
  sıkı bir poyraz beni titretirken içimden
  geçidi atlayınca şaşırdım sevincimden
  ardımda kalan yerler anlaşırken baharla
  önümüzdeki arazi örtülü şimdi karla
  bu geçit sanki yazdan kışı ayırıyordu
  burada son fırtına son dalı kırıyordu
  yaylımız tüketirken yolları aynı hızla
  savrulmaya başladı karlar etrafımızda
  karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü;
  kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü...
  gönlümde can verirken köye varmak emeli
  arabacı haykırdı *işte araplıbeli*
  tanrı yardımcı olsun gayri yolda kalana
  biz menzile vararak atları çektik hana.
  bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş
  kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş
  çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor
  kimi haydut kimi kurt masalı anlatıyor
  gözlerime çökerken ağır uyku sisleri
  çiçekliyor duvarı ocağın akisleri
  bu akisle duvarda çizgiler beliriyor
  kalbime ateş gibi şu satırlar giriyor
  "gönlümü çekse de yarin hayali
  aşmaya kudretim yetmez cibali
  yolcuyum bir kuru yaprak misali
  rüzgarın önüne katılmışım ben"
  sabahleyin gökyüzü parlak, ufuk açıktı
  güneşli bir havada yaylımız yola çıktı
  bu gurbetten gurbete giden yolun üstünde
  ben üç mevsim değişmiş görüyordum üç günde
  uzun bir yolculuktan sonra incesu'daydık
  bir han yorgun argın tatlı bir uykudaydık
  gün doğarken bir ölüm rüyasıyla uyandım.
  başucumda gördüğüm şu satırlarla yandım!
  "garibim namıma kerem diyorlar
  aslı'mı el almış haram diyorlar
  hastayım derdime verem diyorlar
  maraşlı şeyhoğlu satılmış'ım ben"
  bir kitabe kokusu duyuluyor yazında
  korkarım yaya kaldın bu gurbet çıkmazında
  ey maraşlı şeyhoğlu, evliyalar adağı!
  bahtına lanet olsun aşmadıysan bu dağı!
  az değildir, varmadan senin gibi yurduna
  post verenler yabanın hayduduna kurduna!
  arabamız tutarken erciyes'in yolunu
  hancı dedim bildin mi maraşlı şeyhoğlu'nu?
  gözleri uzun uzun burkuldu kaldı bende,
  dedi
  hana sağ indi ölü çıktı geçende!
  yaşaran gözlerimde her şey artık değişti
  bizim garip şeyhoğlu buradan geçmemişti...
  gönlümü maraşlı'nın yaktı kara haberi.
  aradan yıllar geçti işte o günden beri
  ne zaman yolda bir hana raslasam irkilirim,
  çünkü sizde gizlenen dertleri ben bilirim
  ey köyleri hududa bağlayan yaslı yollar
  dönmeyen yolculara ağlayan yaslı yollar!
  ey garip çizgilerle dolu han duvarları
  ey hanların gönlümü sızlatan duvarları!...
• (bkz: sen nerdesin)
• mazlum tiyatrolar yazmış, anadolu folklörüne hayranlık duymuştur.
• yassiada'da yargilananlardandir. ne acidir ki o yassiada'da vatana ihanet sucundan yargilanirken, onuncu yil marsi'ni beraberce yazdiklari behcet kemal caglar kurucular meclisi'ndeki yerini coktan almistir bile.