gedida

• natacha atlas'in 99 basinda cikmis ucuncu solo albumu. albumun adi, arapca'da 'yeni' anlamina geliyor, osmanlica'da da kullanilan cedid kelimesinin anglo-sakson yazilisi.
  bu albumle, artik natacha atlas, feyruz, ummu gulsum gibi arap diva'larinin yaninda yerini aliyor bence. inanmayan, o buyuk misir orkestralarinin onunde ummu gulsum dinliyormus hissi veren sondan ikinci sarki kifaya'ya (sanirim 'yeter' demek arapca) baksin. aci yayiliyor sarkidan..
  insan olanin, calarken yerinde oturamayacagi cok eglenceli aqaba,mistaneek,bahlam ve mahlebeya gibi nefis oryantal sarkilar da var albumde. bahlam'daki nefis surf gitar ve ud, mahlebeya'da natacha atlas'in ic cekisleri, akordeon ve enteresan erkek vokali (turkcell veya telsim reklaminda da kullanilmis, duydugum kadari ile) ozellikle dikkate deger.
  albumun zirvesi arka arkaya gelen bahlam ve ezzay adli sarkilar. ezzay'daki duzenlemesi, harikulade.. bir an drum'n'bass, bir an en agirindan arabik yaylilar..
  fransiz muzik pazarinda yer edinebilmek icin francoise hardy'nin mon amie la rose'unu coverlamis natacha atlas albumde, hatta acilisi da bununla yapiyor. orjinaliyle boy olcusecek derecede iyi olmus bu cover, zaten fransizlar da pek sevdiler, epey iyi satti bu sarki sayesinde fransa'da album. anglo-sakson pazarina giris icin ise james bond filmleri muzisyeni david arnold ile one brief moment'i yapti natacha atlas. tipik bir james bond muzigi tadinda sarki, natacha atlas'in ingilizce vokali ilk basta garip gelse de, alisilinca sarki tadindan yenmez oluyor.
  goruldugu gibi epey pazar kaygisiyla yapilmis bir album, ama kotu mu?.. degil. keske butun pazar kaygili albumler bu kadar iyi olsa demekten kendimi alamiyorum.
• pek hos bir album. albumun kapagi arkasinda yer alan dansoz albumun icerigini anlatmaya yetecektir.
  
  1. mon amie la rose
  2. agaba
  3. mistaneek
  4. bahlam
  5. ezzay
  6. bastet
  7. the righteous path
  8. mahlabeya
  9. bilaadi
  10. kifaya
  11. one brief moment
  
  (bkz: copy paste degil, alinteri)
• uzun süre dinlenilmesi insanı oldukça depresif ruh hallerine sokabilecek şahane albüm. özellikle mon amie la rose, bahlam, the rigteous path, bilaadi ve kifaya parçalarına dikkat edilmelidir. biraz üzgünken, sevgili terk etmişken, işler ters gitmişken dinlenecek bir kifaya insanı camdan atlamanın eşiğine getirebilir aman diyim.
  
  ama tabi ki albümün geneline yayılmış, göbek havası diyebileceğimiz oynak şarkıları atlamamak lazım, özellikle bahlam'ı. sözlerini anlamasam da o mutlu melodilerin arasında sanki acı bişeyler anlatılıyor gibidir. kifaya'dan sonra bir doz mahlabeya alınmalıdır ki insan biraz olsun insanlığına dönebilsin.
  
  ayrıca (bkz: halim)