hesabın var mı? giriş yap

  • şimdi efendim bizim bir kooperatif var yüz kadar üyesi olan buranın da son dönem bir başkanı var, benim de aram iyidir sohbetleşiriz arada. olay başkanın başından geçiyor;
    başkan orta boylu 60’lı yaşlara yakın kumral bir abi..
    kendisinin yüzünde aslında çok da göze batmayan lekeler var.
    bir gün başkan bey’in hanımı kendisine “arkadaşlarının laserle buna benzer lekeleri yok ettirdiklerini” başkan beyin de lekelerinden kurtulması için bir yol olduğunu kendisine aktarıyor ama bizim abi pek umursamıyor..bir gün, iki gün, beş gün derken “ e madem öyle gidelim yaptıralım diyor” ve özel muayenehanesi olan bir dermatologun yolunu tutuyorlar..
    işlemler yapılıyor, doktor “ güneş kremi, pomatlar filan reçete edip güneşten 6 ay kadar korunmasını istiyor”, ayrılıyorlar.. başkan son dönemlerde hep şapkalı bir şekilde maske de olunca sadece gözler açıkta .. laser işlemi öncesi başkanın yüzünde leke var mı anlamadığım adam da laser sonrası kabuk bağlamış şekilde siyahlaşmış yara izleri mevcutlaşmış, iyileşmeyi bekliyor.. soramıyorum da “ abi yüzüne ne yaptın” diye
    olay bundan sonra başlıyor;
    başkan bizim üyelerden birisine yazılı bir tebliğde bulunmak için kapısını çalıyor, neyse hoş beş muhabbet, üye kişi doktor başkanın yüzündeki lekeleri görünce başkana soruyor, “ne zaman yaptırdınız, kime yaptırdınız” gibi..başkan da yakın dönemde özel bir muayenehanede yaptırdım, hatırlamıyorum hocam diyor ama mutsuzluğunu da dile getirince doktor da diyor ki “sorun değil bunlar çözülür ama mevsimsel olarak çok yanlış bir zamanda uygulamış doktorunuz diyor”
    neyse eve geçiyor başkan bey, eşine durumu anlatıyor, üyelerden bir doktorun “mevsimsel olarak yanlış zamanda yapıldığını ama güneşten kendisini koruması gerektiğini” söylediğini ifade ediyor..
    başkan bey elde telefon google’ı açıyor, bizim üye doktor kimmiş diye ad soyad bakıyor. adı ali veli olsun.. hanıma sesleniyor bizim işlemi yapan doktorun adı ali veli miydi diyor,
    hanımı diyor evet ali veli, başkan sesleniyor “e bu adammış bana laser uygulayan”..
    tebliğ esnasında ne doktor hastayı tanıyor, ne bizim başkan doktoru.. abi diyorum nasıl tanımazsınız bir birinizi “yüzümüzde maske var, kafasında bandana var, ben doktoru çıkartamadım o da beni, eşin zorlamasıyla adını bile bilmeden işlem yaptırdım” diyor, doktora gelince hastayı yani başkanı o da tanımıyor üstüne bir de kendi yaptığı işte kendini gömüyor, diğer yandan başkan “ ulan ayak üstü sohbette işlem yapan doktora saydırmadık iyi ki diyor” ama ilk fırsatta karşılaştığımızda “hocam işlemi siz yapmışsınız ya bana” diyeceğim diye de gülümsüyor..

  • kamuoyu araştırmalarından gereken cevabı aldığını göstermiştir.

    1 nisan'dan beri söylüyorum; seçimi tekrarlatmak akp'ye sadece oy kaybettirir.
    bunun alt yapısını yapıp anket şirketlerine gizliden nabız yoklattılar ve tutmadı bu sefer.
    halk "bir dur bakalım" dedi.
    istanbul hayırlı olsun!
    hayırlı olsun türkiye!

  • bunu daha once bisiklet basliginda dile getirmistim; ama buraya da yazmak istiyorum. ise bisikletle gidip gelmek -ise bisikletle gidip gelebilecegim bir yerde yasamak bir sans- yasamimda vermis oldugum en iyi kararlardan biridir. bunu yapmaya baslayali 7 ay oldu bile. yarim saat sabah, yarim saat aksam olmak uzere haftanin 5 gunu toplamda 1 saat bisiklet suruyorum. yazinin en sonunda ise bisikletle gidip gelirken edindigim deneyimlere dayanarak dikkat edilmesi gereken birkac noktaya degindim. bisikletime olan sevgimi, bisiklet deneyimimi ve maceralarimi okumak istemiyorsaniz yazinin sonuna, yildizlara*** atlayabilirsiniz.

    yakisikli bisikletimle (bkz: bisiklet/@tamarix smyrnensis) -ki kendisi benim ikinci bisikletim olur (kendisi bir cross bisiklet)- sehir trafigindeki 2 bucuk ayimizi da bitirdik ve ben onu o kadar sevdim ki (mumkun olsa kendisine sarilip uyuyacagim, oyle soyleyeyim) birlikte astigimiz yollari bu heyecanla oturup yazmazsam icimde kalacak.

    kendisine bu kadar hizli alisacagimi tahmin etmemistim dogrusu. ilk kez surdugumde bana buyuk ve yuksek gelmisti. oteki bisikletim kucuktu cunku ve benim buyuk bisiklet surme deneyimim de yoktu; ama firsatini buldugu an icimden bir hiz delisi cikiyor simdi. bisiklet kullanmayi 5 bucuk yil once ogrenmis oldugumu dusunecek olursak, epeyce bir gelisme gostermis oldugum soylenebilir. elbette sehir icinde ne yapiyoruz? kurallara uyuyoruz. bu onemli. (ben uysam da ellerinde telefonla onlerine bakmadan bisiklet suren liseli bebeler yuzunden kaza yapacagim bir gun. bebelere "onunuze baksaniza evladim!!" diye atarlanasim geliyor. ha bir de benim kosu hizimdan dusuk bir hizla bisiklet surup bisiklet icin ayrilmis yolu tikayan amcalar ve teyzeler var. yapmayin iste bunu yapmayin. bir de isiklarda beklerken onume geciyorlar. teyzecim yesil yandiktan 5 saniye sonra seni gececegim halde neden onume gecip bekliyorsun? gercekten anlam veremiyorum. sabah trafiginde insanin cildirmasi isten bile degil.)

    ben dengemi benim onceki kucuk bisikletime gore cok daha cabuk yitiririm diye dusunuyordum; ama oyle olmadi. hatta onceki bisikletime gore daha dengeli bir surus sagliyor ve savrulmuyor. gerci onceki bisikletim dagilmak uzere oldugu icin herhangi bir yeni bisiklet ondan cok daha iyi performans gosterirdi gerci. oteki bisikletimin suspansiyonu vardi. yakisikli bisikletimde yok. suspansiyonun olmamasi gercekten sarsiciymis; ama alistim.* bisikletteki orta barin varligi beni biraz kaygilandiriyordu acikcasi; cunku ilk bisikletimde yoktu ve ben bacagimi onden atarak binmeye alismistim. bu bisikletimde oldugu icin bacagimi arkadan atarak binmem ve inmem gerekiyor ve bunu da animsamam gerekiyor. bu bisikletimi ilk aldigimda inip binmeyi denerken aliskanlik olarak birkac kez onden atmaya kalkisip bisikletle devrilme tehlikesi gecirdim. “yok, ben kasimi gozumu patlatacagim herhalde bu bisiklete inip binerken.” diye bile dusunup korkmustum; ama dusundugumden hizli alistim. simdi hicbir sorun olmadan arkadan atarak iniyorum. dusundugum kadar gerizekali olmayabilirim. bir de, orta bari olmayan ve dik oturarak surulen bisikletlere neden kadin bisikleti dendigini anliyorum artik. birincisi, gidona agirliginizi vererek/egilerek surdugunuz icin dusuk yakali bir ust giyerseniz yakaniz aciliyor.** ikincisi, orta bari olmayan bisikletlerden farkli olarak bacagi hafifce kaldirip onden atarak binmek yerine arkadan atip kaldirarak binmek gerektiginden “edepli”(!) bir goruntu ortaya cikmiyor. pantolonla binmek yine sorun degil de etek ya da elbiseyle bu tarz bir bisiklete binmek ya da bisikletten inmek bir dert(!) ki dar bir etekle binmek zaten olanaksiz gibi bir sey. eh, bu yuzden de kadinlar gunluk kullanim icin pek tercih etmiyorlar bu tur bisikletleri. cinsiyetci de olsa orta bari olmayan bisikletlere kadin bisikleti denmesinin bir mantigi varmis. yani ben mantigini boyle kurdum en azindan. belki zamaninda farkli bir nedenden oturu kadin bisikleti denmeye baslanmistir. arastirmadim. ben ise gidip gelirken bazen etek giyiyorum. uzun etekle durumu kurtariyorum bence. gerci kisa etekle de giydim birkac gun once. gece olmasindan oturu kurtardigima inaniyorum; ama acikcasi umurumda da degil. bir sorun varsa da bu, toplumun sorunu. ben halimden ve bisikletiminden cok memnunum. (yasadigim yerde, sehir icinde cogunlukla "city bike" denen orta bari olmayan bisikletler kullaniliyor. bu bisikletler cok yuksek hizlara cikmiyor ve daha "sakin" bir ulasim sagliyor. bu tarz bisikletleri her iki cinsiyetten de pek cok kisi kullaniyor. bir de orta bari olan, daha ince tekerlekli cross bike'lar var. bu tarz bisikletler yuksek hizlara cikabiliyor -ki amac da bu zaten- ve erkekler tarafindan tercih ediliyor daha cok.)

    ise basladigimdan beri hemen her hafta is arkadaslarim bisikletle gidip gelmenin zor olup olmadigini soruyorlar. once yazin “hava cok sicak degil mi? bisiklet surmek yorucu degil mi?” diye soruyorlardi. simdi de havalar sogurken “hava soguk degil mi? bisiklet surmekten yorulmuyor musun?” diye sormaya basladilar. hayir. hic. ne yazin sicagi yildirabilir beni ne de kisin sogugu. eger bir masanin basinda 9 saat oturarak gecirecegim bir gune iyi hissederek basliyorsam bu, ise bisikletle gidip geldigim icindir. eger ara vermis oldugum kosularima bir anda hic sorun yasamadan donebildiysem bu, her sabah ve aksam bisiklet surdugum icindir. is cikisi hic erinmeden kosmaya gidebiliyorsam bu, isten bisikletle dondugum icindir. bisikletle gidip gelmek benim yalnizca dayanikliligimi artirmakla kalmadi ve benim guclenmemi de sagladi.

    basladigim gunden bu gune ise bisikletle gitmeye hic erinmedim. bir gun bile, gercekten, bir gun bile “off bugun de bisikletle gitmek zorundayim.” diye surat asmadim. yagmurda bisiklet surmek tam bir rezillik olsa da gunes’in en keskin oldugu donemlerde bisiklet surerken sirtimdan asagi terler suzulse de aksam ayaziyla birlikte bisikletin ruzgarinda yuzum ve kulaklarim donsa da bisiklet surmekten hic erinmiyorum, hic mutsuz olmuyorum. sabahlari ise giderken ve aksamlari is cikisi heyecanla bisikletime kosuyorum. bunu gittigi yere kadar goturebilecegimi dusunuyorum ve daha da onemlisi, bunu istiyorum. cok keyif aliyorum bisiklet surmekten ve ulasimimi her gun her yere bisikletle saglamaktan.

    gunes henuz batmamisken, ruzgari yuzumde hisserek bisiklet surmek cok ama cok iyi hissetmemi sagliyor. ise bisikletle gidip gelme olanagi oldugu halde bunu yapmayip toplu tasimayla, hele de ozel aracla seyahat edenler cok sey kaciriyor bence; ama bunun biraz da zevk meselesi oldugunu dusunuyorum. is gorusmesine toplu tasimayla gittigim ilk sefer, insanlarla tren istasyonunda ve ardindan otobus duraginda sap gibi dikildikten sonra kendime once “trende kitap okuyabilirim aslinda.” dedim; ama is gorusmesinden cikip da donuste de sap gibi bekleyince ve bunu haftanin 5 gunu sabah ve aksam yaptigimi dusununce dehsete dustum ve “ise alinirsam kesinlikle ama kesinlikle bisikletle gidip gelecegim!!” diye karar verdim aninda. kapali alanlarda beni afacanlar basiyor zaten. dusuncesi bile eziyetli. kilometrelerce bisiklet surebilirim; ama bir aracin icinde oylece beklemeyi hic sevmiyorum. kilometrelerce kosabilirim; ama kapali mekanda spor yapmaktan da hoslanmiyorum. icim daraliyor. bence bu gercekten zevk meselesi. her gun, kurumsal kostumum, bisikletci eldivenlerimle, oraya buraya savrulan saclarimla ise gidiyor ve isten donuyorum. sabahlari bisikletle gittigim icin cok mutluyum. donuste bisiklete bindigim icin cok mutluyum. ustum basim sacim dagiliyor; ama hem egzersiz yapmis oldugum, hem acik havada zaman gecirmis oldugum, hem cevreye zarar vermemis oldugum, hem de firsatini yakaladigimda arka ve bos sokaklarda hiz yapabildigim icin cok iyi hissediyorum. bisikletle trafige ilk kez ciktiginda yanindan arac gecinde zangir zangir titreyen o insan, bir hiz delisine evrildi.

    yasamimda eksikligini cektigim sey, sevgili bisikletimin varligiymis. hala her gun isten ciktigimda ayni heyecanla kosa kosa yakisikli bisikletimin yanina gidiyor ve atlayip evin yolunu tutuyorum. calisirken oylesine dolayip topuz yaptigim saclarimi aciyor ve saclarimi savura savura surmeye basliyorum. kendimi bir bisiklete binerken bir de kosarken bu kadar havali** hissediyorum. cok hosuma gidiyor dogrusu. ileride cok daha hizli ve saglam bir bisiklet edinecegimi ve sabahin bir korunde cantami toplayip onunla kilometrelerce yol yapacagim gunlerin gelecegini ongoruyorum. ilk hedefim, denize gitmek olacak. bunu yakisikli bisikletimle de yapabilirim elbette. o da artik onumuzdeki yil.
    ***
    buraya kadar okuduysaniz tesekkur ederim. yakisikli bisikletime olan askimi anlattigim bu yaziyi, ise bisikletle gidip gelirken dikkat edilecek birkac meseleden soz ederek bitireyim.

    hava sartlari
    *sicak havalarda bisiklet surmek
    1. gunes’ten korunma: eger ise kurumsal giysilerinizle gidecekseniz yuzunuz, elleriniz, kollariniz, ayak ustleriniz ve bilekleriniz disinda vucudunuzun acikta kalan baska yeri yoktur diye tahmin ediyorum. mutlaka bir sapka takmanizi, ellerinizle kollariniza da kolluk gibi bir parca gecirmenizi oneriyorum. bunu yapamiyorsaniz da gunes’ten koruyucu krem kullanmanizi oneriyorum. bunlar gunes yanigi almaniza engel olacaktir. hatta acikta kalan, kapatamadiginiz her yerinize gunes'ten koruyucu krem kullanin. oteki turlusu feci gunes yanigi olmaniza ya da vucudunuzun farkli parcalarinin ayri etnik gruplara aitmis gibi gorunmesini yol aciyor. yasandi; onaylandi.

    2. terlemek: gunes’in en keskin oldugu donemde bisiklet surmek, trafik isiklarinda beklerken bile terlemenize yol aciyor. soylememe gerek oldugunu sanmiyorum; ama her sabah dus alip bisiklete oyle oyle cikin. bunu yaparsaniz, bisikleti eforlu da surseniz, ter korkmuyorsunuz. bu cok cok onemli. benim is yerimde, lavabolar da dahil olmak uzere, uzerimi degistirebilecegim rahat bir ortam olmadigi icin kurumsal giysilerimle gitmekten baska bir cozumum yoktu. bir de bisikletinizin sepeti varsa esyalarinizi sepete koyarak surun ki sirtiniz terlemesin ya da daha az terlesin; cunku mutlaka terliyorsunuz. soz gelimi, eger bilgisayar tasidigim bir gunse sirt cantasi takiyor ve onu da sepete koyamiyordum zarar gormesin diye. is yerine varana kadar suya batip cikmis gibi oluyordum. hic hos bir his olmuyordu. hic hos bir goruntu de olmuyordu. is yerinde havlu bulunduruyordum. eger ise kurumsal giysilerinizle gitmeyip uzerinizi is yerinde degistirecekseniz zaten sorun olmaz ki yapabiliyorsaniz bisiklet icin ozel giysilerle gidip ustunuzu degistirin bence. bacaklarinizi acikta birakacak tayt gibi bir giysiyle giderseniz bacaklariniz da gunes yanigi oluyor ki buna ilk maddede deginmistim. buna dikkat edilmeli.

    *yagmurlu havalarda bisiklet surmek
    gunes altinda bisiklet surmekten daha rezil bir durum varsa, o da yagmurda bisiklet surmektir. yagmurlu gunlerde basima siperlikli bir sapka gecirip onun ustune de kapusonlu panco biciminde yagmurluk giyip kapusonu gecirerek gitmek disinda bir cozum bulamadim. pantolon ve ceket olmak iki parca yagmurluk da giydim; ama bunu giyip cikarmasinin zor olusu ve cok terletmesi nedeniyle pek kullanisli bulmadim. o yuzden de yagmurlu gunlerde kullanmak icin panco oneriyorum. siz alacaginiz panconun siperlikli olmasina dikkat edin. ben ona dikkat etmemistim. daha dogrusu, en ucuzu o diye onu almistim. siz benim gibi yapmayin. paraya kiyip duzgun bir panco alin. sirt cantasi ya da herhangi bir canta takiyorsaniz onun icin de ayrica kilif edinmenize gerek kalmiyor. yalniz, uyarmam gereken bir durum var. panco da su gecirmez plastik oldugu icin icerisi hamam gibi sicak oluyor. yagmur sizi islatmasa da iceride oyle bir terliyorsunuz ki “islanmamak icin giydigim bir zimbirtinin icinde suya batip cikmis hale geleceksem bunu neden giyiyorum ki? yagmurda duzgun duzgun islanayim. en azindan bir romantizmi var.” diye soylene soylene suruyorsunuz bisikletinizi. ayrica, ayaklar da feci bicimde islaniyor. yagmurlu gunlerde kapali bir ayakkabi ve corap giyerek bisiklet surmenizi kesinlikle onermiyorum. bisiklet surerken ayaginizdan kayip cikmayacak rahat bir cift terlik edinin ve oyle surun. ayakkabilarinizi ve coraplarinizi da yaniniza alin ya da is yerinde kuru bir cift corap bulundurun. islak ayakkabilarla ve coraplarla 9 saat gecmiyor gecmiyor!! benden soylemesi.

    bisikletci eldivenleri ve bisikleti kurumsal giysilerle surmek
    *sele kilifi: ah o bisiklet selesi var ya o bisiklet selesi... iki tane guzelim pantolonumu mahvetti. puruzlu yuzeye sahip sele, pantolonlarimi pedal cevirdikce asindirdi ve giyilmez hale getirdi. o yuzden de seleye pantolonlarima zarar vermesine engel olmak amaciyla kilif gecirdim. seleye kilif gecirmenizi kesinlikle oneriyorum. yoksa dolabinizi yok yere yenilemek zorunda kalirsiniz. gereksiz tuketimi hic sevmem.

    *bisikletci eldivenleri: bisiklet selesinin pantolonlarinizi asindirmasi gibi bisiklet tutmaclari da avuclarinizi asindirarak avuclarinizin nasir tutmasina yol aciyor. bisikletci eldiveni edinmenizi ve her gun onlari takmanizi, ileride kalin derili ve nasirli avuclarinizin olmasini istemiyorsaniz kesinlikle oneriyorum.

    amma cok yazdim yine. boyleyken boyle. kendinize dikkat edin; bisikletinizle mutluluklar dilerim. bitti.

  • bu kadındaki özgüven uğur ışılak'ta yok yemin ederim. bu kadındaki ben bilirimcilik rte'de yok. bu kadındaki "ben dünyanın en mühim garısıyam" tribi angela merkel'de yok şerefsiz evladıyım. abla sen napıyon ya?

    abla bilindik, abla tanıdık. görüyoruz bu ablayı sürekli. iş yerinde, okulda, bir metrobüs durağında, bir vapur merdiveninde, semt pazarında, avm burger king'inde. her yerdeler. çoklar.

    "yha inanabiliyor musun, bana o kadar yazdıktan sonra şimdi gidip beril'le yakınlaşıyormuş!! .ss"

    halla halla. kusura bakmayın ağzımı bozmak istemiyorum. yani burayı büyük harflerle yazdığımı düşünün lütfen; ya ne olacağıdı abla!!!

    ( haftada ortalama 9 kıza yavşayan berksanları devre dışı bırakarak konuşuyorum tabii ki. )

    ne istiyorsun tuğrul'dan? nasıl davranmasını bekliyorsun? 2331654 sene peşinden koşmasını mı? 534645 sene sana yazmaya devam etmesini mi? 3241545 sene sana yürümesini mi istiyorsun? ne istiyorsun allahın cezası ne!???!

    ne yapsın bu çocuk. tuğrul yorgun, tuğrul bıkkın. tuğrul'un tüm çabasına rağmen onu hep yedekte tuttun, ona hep semih şentürk muamelesi yaptın. artık senden umudu kesti tuğrul. onu rahat bırak. suçlu tuğrul değil. suçlu sen de değilsin gamze. suçlu kader, suçlu hayat gamze.... şaka lan şaka hemen inanıyon ya. suçlu sensin tabii ki şımarık şırfıntı!! bu arada tuğrul ne sikko isimmiş ya. iyi ki tuğrul diye arkadaşım yok. düşünsene kısaltamıyorsun da ismi. tuğ! ıyyy. iyi sözlükler.

  • köküne dinamit koymak istediğim bütçe.
    evde, radyoda, bilbordlarda her yerde var herifler.

    artık bokunu çıkarıp sinemalarda film öncesi blok reklam koyuyorlar, aha bitti derken başka reklamı başlıyor.

    kırk yıllık mangalcıyım, sucuktan soğuttular.
    brokoli çöp şiş yapıyorum şu anda.

  • adana büyükşehir belediye başkanınin, 29 kasım 2016 adana öğrenci yurdu yangını hakkinda yaptigi aciklama.

    simdi biraz empati yapiyoruz ve aklimiza o ani getiriyoruz. devlet babamizin bizi yönlendirdigi bir tarikatin yurdunda yangin cikti, 3.kattayiz ve cikis noktasinda yangin birden o kadar cok büyüdü ki, arkadaslarimizla asagi inemiyoruz. cigliklar, yüzlerdeki korkular, endiseler, panik havasi, kosusturan ögrenciler arasinda yangin merdivenine yöneliyorsunuz, alevler büyüyor ve karbonmonoksit gazi altinda nefes almakta zorlaniyorsunuz. yangin merdiveninin kapali oldugunu biliyoruz ya, bir umut belki yangin öncesinde bu sefer acmislardir. o noktada toplanan arkadaslarini görüyorsunuz, caresizce kapiyi zorluyorlar, bagris, cagris, cigliklar, öksürükler. oraya gidiyoruz, kapiyi bir-iki zorluyoruz, vuruyoruz, kirmaya calisiyoruz, elimiz aciyor, kaniyor, ama acilmiyor. caresizce etrafimiza bakiniyoruz, arkadaslarimiz hickirircasina agliyor, alevler bizim kati sarmis vaziyette, diger odalardaki camlara da ulasamiyoruz. ve cigliklar arasinda, endiseyle, ailemizle ve arkadaslarimizla son bir defa konusamadan, onlarin sesini dinleyemeden bekliyoruz.

    hayal kuralim biraz, empati yapalim. yapalim ki belki biraz utaniriz, belki 2 gün sonra unutmayiz.