bihter (film)

• filmi izlemedim izlemem. fragmanından belli ne olduğu. bihteri de kitabı da o kadar yanlış anlamış ki film, inanılmaz bir hata mı acemilik mi deneme mi bilemiyorum. bihter bu değil.
  bihter o kadar duygularını bastırmış, öyle sıkışmış bir karakter ki ona acırız. kitabı okurken çok üzülürüz onun yalnızlığına, mutlu olmak isteyişine, sevgiye aç oluşuna.
  annesine duyduğu öfke ve onun gibi olmama çabası, maskeler takıp yaşamasına yol açar. bir heyecan hali içinde de kendi olmaya, sevmeye ve sevilmeye duyduğu ihtiyacı bir anda gidermeye çalışır.
  diziyi niye çok sevdik? günümüze uyarlanmasına rağmen karakterlerin derdini doğru anlamış ve anlatmışlardı çünkü.
  
  bir sahne var, firdevs bihter'e çocukluk oyuncağını veriyor. "çocukluğumdan mutlu bir anım yok dedin, o gün mutluydun değil mi" diye soruyor. bihterse gözleri dolu bir halde duygu seli yaşıyor ama ağlamamak için kendini tutuyor. bize daha dokunan kısım ise annesine sarılma isteğini baskılaması, kendini tutması. aman anne diyip arkasını dönüyor ve duygusundan kaçıyor.
  ne kadar yazık, ne kadar kırılgan ama sertmiş gibi durmaya çalışan bir kız çocuğu, ne kadar muhtaç...
  nebahat çehre ve beren saat o duyguları öyle güzel geçiriyor ki, insanın gözleri doluyor.
  
  bihter böyle biri.
  
  kafanızdaki yanlış feminizm algısıyla soslayıp dalga geçer bir yapaylıkta yapmış olmak için film yaparsanız kimsenin size saygısı kalmaz. kalmasın da zaten. bu yönetmenin oyuncuların işlerine ön yargılı bakacağız, mecbur.
  
  (bkz: #158380409)
• maalesef çok çok çok kötü bir fikir ve kötü bir film. aşkı memnu gibi modern popüler kültürümüzün en büyük kilometre taşlarından biri varken, hala her yerde esprileri replikleri dönerken kötü bir fikirdi zaten en başından beri.
  
  bence bu kıyaslamadan kaçmak için film modernize versiyonu yerine orijinale sadık kalmayı tercih etmiş ama bu filmi daha da karikatürize etmiş bence.
  
  oyuncu seçimlerine, oyunculuklara bir şey demek istemiyorum. emeğe saygısızlık olmasın ama beren saat, nebahat çehre, kıvanç tatlıtuğ, selçuk yöntem ve dahi hazal kaya performansları o kadar zihnimizde canlı ki filmdeki karakterler çok yapay, çok karikatürize kalıyor.