birinin ilk tanıdığın halini özlemek

• bununla ilgili güzel bir söze denk geldim.
  
  “büyümeden yaşlandım ben. hayat bana ilk gördüğüm insanların, ilk gördüğüm gibi olmadığını öğretti.”
  
  (bkz: kahraman tazeoğlu)
• biri ilk tanıdığın halinden başka birine dönüştüğünde o kişiyi hayatından çıkardığın zaman ne kendisini ne ilk halini özlemiyorsun bir zamandan sonra.^*
• bazılarına olan hayranlığımız onları tanıyıncaya kadardır.
• zaten en güzel an, en güzel hali o degilmidir?
  
  zaman herşeyi yipratir. o ilk hâl birdaha hicbirzaman olmayacaktır.
• üniversite öncesi ve üniversite sonrası olarak iki değişiklik gösterebilir hele bir de üniversiteyi büyükşehir de okuduysa o artık senin eski arkadaşın değildir.
• o da senin ilk tanıdığı halini özlüyor olabilir.
• hiç kimse ilk tanıdığınız halinde kalmaz
• aklima direk huseyin geldi. bu adam burnunu yaptirdi, kulagini yaptirdi, sakallara da epilasyon yaptirdi. suan berkecan’a dondu. hala huseyin adini kullaniyor ama ona baktiginda artik huseyin’i goremiyorum. ve o sahsina munhasir huseyin’i ozluyorum.
• bu inanılmaz tehlikeli bir durum. hep o anları hatırlar ve o zaman neden öyleydi sorusunu sorarsınız? bu ondan kopmanıza engeldir. tekrar değişeceğini düşünürsün. aslında değişmesi imkansızdır. çünkü en baştaki kişi kendisi değildir. bunun bir yanılsama olduğunu fark edersin. kendine kızarsın. bir daha bu hatayı yapmayacağım dersin. ve yine yaparsın. insan iflah olmaz bir varlıktır. yaptıklarından pek ders almayı da bilmez.
• o kadar hallere girdiki hangisini özleyeceğimi bilmiyorum