pablo neruda

• nâzım'a bir güz çelengi
  
  (...)
  sana şili'nin kış krizantemlerinden bir demet
  sunuyorum
  ve soğuk ay ışığını güney denizleri üzerinde parıldayan
  halkların kavgasını ve kavgamı benim
  ve boğuk uğultusunu acılı davulların, kendi yurdundan...
  kardeşim benim, adanmış asker, dünyada nasıl da
  yalnızım sensiz.
  senin çiçek açmış bir kiraz ağacına benzeyen
  yüzünden yoksun
  dostluğumuzdan, bana ekmek olan,
  rahmet gibi susuzluğumu gideren ve kanıma güç katan
  zindanlardan kopup geldiğinde karşılaşmıştık seninle
  kuyu gibi kapkara zindanlardan
  canavarlıkların, zorbalıkların, acıların kuyuları
  ellerinde izi vardı eziyetlerin
  hınç oklarını aradım gözlerinde
  oysa sen parıldayan bir yürekle geldin
  yaralar ve ışıklar içinde.
  
  şimdi ben ne yapayım? (...)