ersan özer

• geçenlerde mail kutuma düşmüş bir yazısı gülmektenyerlere yatmama sebep olmuş zatı al.
  yazı aynen şöyle idi:
  "ben küçükken çok salaktim:
  
  edip akbayram'in ismini edi zannederdim. yani o, benim için "edi
  pakbayram"di.
  
  ablama, "nasil olup da koca bir günü canin sikilmadan evde oturarak
  geçiriyorsun?" demistim. "büyüyünce insanin cani sokakta oynamak
  istemez ki" cevabini vermisti. uzunca bir süre büyüyüp büyümedigimi
  anlamak için kendime, "canin sokakta oynamayi istiyor mu?" diye
  sormustum.
  
  annem erkegin cinsel organini "pipi" kadininkini "kutu" olarak
  tanimlamisti.o zamanlar trt'de cenk koray'in sundugu "tele kutu" diye bir
  yarisma vardi.
  yarismacilar, "hayir cenk bey. ben kutumu açmak istiyorum" deyince
  kosarak odadan kaçardim.
  
  dedemle parka gittigimiz bir gün trt'ciler çekim için oradaydi.
  beni oynarken çektiler. yayin günü bizim aile jeneriginde gözüktügüm
  çocuk programini izlemek için televizyon basina geçti. kendimi ekranda
  görünce, "beni niye parkta unuttunuuuz?" diye gözyaslarina
  bogulmustum.
  
  geri vites" kavramim yoktu. soför, kolunu koltuga atip arkaya
  dogru bakinca araba otomatikman geri geri gidiyor zannederdim.
  
  benden büyük kuzenlerim dondurmacilarin dondurma külahlarinin sivri
  kismiyla kulaklarini karistirdigini söylemisti. inanmistim. hâlâ da külahlarin
  sivri kisimlarini yemem. çöpe atarim.
  
  babaannem bir gün ölürse sevdigim dizilerin olmadigi bir gün ölsün
  istiyordum.
  
  abimle karaoglancilik oynardik. o karaoglan olurdu, beni de bizans
  askeri yapardi. sonra evire çevire döverdi. çok mühim bir sey
  yaptigimi sandigim için canim yansa bile hiç sesimi çikarmazdim.
  
  bulmacalardaki, "annenin erkek kardesi" kismina dayimin bes harfli
  ismini sigdirmaya çalisirdim.
  
  anaokulunda patates baskisi yapmayi ögrenmistik. o kadar hosuma
  gitmisti ki, evde duvarlara, masa örtülerine filan basmistim. ancak sanat
  merakim annemin yeni aldigi beyaz etege patatesi yapistirmamla son bulmustu. hem
  gönlünü almak hem de el koydugu patateslerime kavusmak için dahiyane bir
  fikirle ögretmenimin yanina gittim. "annem" yazisini patatese oydurttum.
  sevinçle eve gelerek soyundum. renkli boyalara batirdigim patatesi vücudumun
  her tarafina bastim. sonra da annemin karsisina geçtim. beni o halde
  görünce aglamaya baslamisti.
  
  madonna ile maradona'yi kardes zannederdim. kendi kendime,
  "bunlarin babasi ne sansli be. bir çocugu futbolun krali, öbürü müzigin kraliçesi"
  derdim.
  
  birinden özür diledigim zaman allah'in bana bir özür verecegini
  sanirdim. sakat olacagimi düsünüp hemen "diledigim özürü" geri
  alirdim.
  
  kurban bayrami'nda toplanan derilerden uçak yapildigini sanirdim.
  uçaklarin dis yüzeyinin bu derilerle kaplandigi için türk hava kurumu'nun
  topladigini düsünüyordum. uçak kaçirma filmlerinde silahla ates edildiginde ya
  da bomba patladiginda, "ayyy! deri delindi!" derdim.
  
  annem banyodan çiktiktan sonra babamin söyledigi, "sihhatler olsun"
  lafini "saatler olsun" diye anlardim. bunun da, "banyoda amma çok
  kaldin" gibi bir sey demek oldugunu sanip babamin anneme kizdigini
  düsünürdüm. annemin buna karsin niye sadece, "sagol" dedigini merak
  ederdim. "ne kibar kadin, babam kizsa da hiç muhatap olmuyor"
  diyerek anneme hayran, babama kil olurdum.