mahabharata

• ölümün gizeminden bahseden, tüyleri diken diken eden bir bölüme sahip destan:
  
  " yudhisthira ve kardeşleri, ashwathama tarafından öldürülen oğullarına ağlayarak yeniden savaş alanına geldiler. vyasa onları buluşturdu. kimse kıyım nedeniyle vyasa'ya sitem etmeyi düşünmedi. savaşı bırakabileceklerini, bu konuda önlenemeyecek hiçbir alın yazısı olmadığını -vyasa'nın da söylemiş olduğu gibi- iyi biliyorlardı
  
  onları acılı gören vyasa, onlara şunu söyledi:
  
  yüzen iki ağaç parçası okyanusta karşılaşırlar ve bir süre sonra ayrılırlar,
  annenle sen, kardeşinle sen, karınla sen, oğlunla sen aynı durumdasınız,
  karını, babanı, dostunu çağırıyorsun, ama yalnızca yolda bir karşılaşma bu,
  bu dünya dönen bir tekerlek,
  iki köpekbalığının, ihtiyarlıkla ölümün yüzdüğü,
  zamanın büyük okyanusunda bir geçit.
  hiçbir şey sürekli değil, senin bedenin bile.
  hiçbir bağ zamana dayanamıyor.
  şu anda atalarını, dedelerini görmüyorsun,
  ataların da seni görmüyorlar.
  ne cenneti görüyorsun, ne cehennemi.
  rüzgarı, ateşi, ayı, güneşi, gündüzü, geceyi,
  ırmakları, yıldızları kim yarattı?
  nedeni bilinmeyen bu değişik yaradılışta,
  her şey kararlı, saptanmış.
  kimse kalıcı değil, kimse geri dönmüyor,
  zevk, acı, her şey alın yazısıyla belirlenmiş,
  istediğine sahipsin,
  istemediğine sahipsin,
  nedenini kimse anlamıyor,
  insanın mutluluğuna kimse güvence vermiyor,
  nerdeyim? nereye gideceğim? kimim? niçin?
  ve niçin ağlamalıyım? "