geceye bir şiir bırak

• bir gece habersiz bize gel
  merdivenler gıcırdamasın
  öyle yorgunum ki hiç sorma
  sen halimden anlarsın
  sabahlara kadar oturup konuşalım
  kimse duymasın
  mavi bir gökyüzümüz olsun
  kanatlarımız dokunarak uçalım
  insanlardan buz gibi soğudum
  işte yalnız sen varsın
  öyle halsizim ki hiç sorma
  anlarsın.
  
  (bkz: cahit külebi)
• anladık iyisin,
  ama neye yarıyor iyiliğin.
  
  seni kimse satın alamaz,
  eve düşen yıldırım da
  satın alınmaz
  anladık dediğin dedik,
  ama dediğin ne?
  doğrusun, söylersin düşündüğünü,
  ama düşündüğün ne?
  yüreklisin,
  kime karşı?
  akıllısın,
  yararı kime?
  gözetmezsin kendi çıkarını,
  peki gözettiğin kimin ki?
  dostluğuna diyecek yok ya,
  dostların kimler?
  
  şimdi bizi iyi dinle:
  düşmanımızsın sen bizim
  dikeceğiz seni bir duvarın dibine
  ama madem bir sürü iyi yönün var
  dikeceğiz seni iyi bir duvarın dibine
  iyi tüfeklerden çıkan
  iyi kurşunlarla vuracağız seni
  sonra da gömeceğiz
  iyi bir kürekle
  iyi bir toprağa.
  
  bertolt brecht
• sonra bir gün anneler de ölür
  böcekler ve kertenkeleler ölür
  boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca
  sivrisinekler ve kağıttankayıklar ölür
  sonra o gün çocuklar da ölür
  
  biz hepimiz önce küçük birer çocuktuk
  
  sonra büyüdük hepimiz çocuk olduk
  balçıktan bir külçe olan dölleri
  en iri elleriyle kepçeliyen
  ve biçimleyen
  ve hep önce kendisiyle biçimleyen
  o dehşetli yontucuyu
  doğumu ve gebelik sanatının bütün hünerlerini
  sütten bir mermere eşsiz bir incelikle işliyen
  anneyi o usta nakkaşı
  unutmadık
  
  önce anne doğurdu çocuğu acıya
  sonra çocuk acıya anneyi ve ölümü kattı
  sonra herşey ve herkes çocuktan var oldu
  
  geçti sarp kayalardan aştı nice dağlar
  içti ağulu sütünü hayat denilen annenin
  sıkıntının kutsal kabında yıkadı ellerini
  hüznü kuşlara dağıttı unutmasınlar diye onu
  acıyı gömdü toprağa gayrı açar mezarlık çiçekleri
  
  böylece vardı bir ırmak kıyısına
  anne bir tedirginliktir nerede olsa
  bağırgan bir karmaşadır onun sesi
  takılır gibi eski bir gıramafona titrek bir iğne
  -bu ayıp bu günah
  bu çok ayıp günah
  -el ne der sonra
  ayak ne der
  bırakmaz çocuğu çocukça yaşamıya
  
  ama bir gün anneyle de hesaplaşılır
  
  çocuk yalnız annesine yaşar çocukken
  anne yalnız çocuğuna yaşamaz anneyken
  bölüşür anneliği babanın kasığında
  çocuğum bakışındaki çelişkidir büyüyen
  ağlamak bir soru olur sevginin yarım payında
  -ah bana
  niye baba
  
  ve bir gün babalar ölür
  
  tanrı bir ürpertidir çocuğun yüreğinde
  her tanrı biraz baba gibidir
  yiğit ve erkektir çocukları koruyan
  umacılar ve peri masallarının korkulu padişahı
  çünkü tanrıyı yaratan ve öldüren şeyler aynıdır
  vurunca acının ilk gölgesi yaratır kuşkuyu
  acının padişahı elbette zalim olur
  ve bilincin duvarına çarpınca şaşkınlığı
  bir soru önce acıya sonra acıya uzanır
  -hey tanrı
  hani tanrı
  
  böylece bir gün tanrı da ölür
  
  şimdi annenin yüreğinde ışıyandır
  sevginin ıslak soluğuyla örgülü tapınak
  bir gün bir kalem bir hokka içindeki kana bulaşır
  akıtır mürekkebini sevda denilen papirüse
  hani bir kuş gelir bir tapınağın duvarına yuva yapar
  çökertir tapınağı daha bir güzelleşir yuva
  işte artık ne anne ne tapınak
  yıkılır gözyaşlarının sığınağı da
  
  sonra bir gün anneler de ölür
  
  gerilir gıcırtısı bir tüfek tetiğinin
  öfke yalnız tekliği besler büyür çocuk
  çocuk büyür
  sesi nemli yine elleri yine soğuk
  hayat sığmıyorsa gövdene yüreğini sığdır çocuk
  nemli bir sesi sığdır o gittikçe nemlenen
  çocuk çocuk sana bir dost gerek
  
  işte yeniden giyiniyor kendini çocuk
  bir çiçek gibi kopardı başkalarına uymıyan yanlarını
  kendini üstlenmişsin var olmak için susmalar köprü
  çocuk çocuk sana bir aşk gerek
  
  sen iyilikler ve güzellikle uzmanı
  suskunun gizemli sabrı
  bir teraziyi en iyi kullanan
  iğnenin ve ipliğin mercek gözlü büyücüsü
  karnaval gecesinin eğlentisiz parmak çocuğu
  ey hayat cambazı
  ey ip şaşkını
  ezberle o incecik tel üzerinde
  hayatı dengeliyen asayı:
  aşkın ve dostluğun ayrımı yoktur çocuk
  ikisini de doğuran şey aynıdır
  bir kuşa bakarken hüzünlendiren, bir güle baktıkça yürek kanatan, bir yüreği açmadan solduran, bir kadınla yatarken çocuk gibi ağlatan, uyuz bir kedi gördükçe kanı kudurtan, suyu yüz derece sıcaklıkta donduran, anneyi üreten babayı coşturan çocuğu güldüren, seni izmirlere çılgın gibi koşturan, bir vagon penceresinden şaşkın baktıran, bir mektubu ısrarla bekleten, umudu dalında çürüten, acıyı dayanılır kılan bir çıbanı irinle onduran aşka merhem sürdüren, güneşsiz bir gök gördükçe öldüren öldüren öldüren.
  sevgi: tragedyanın kaynağı yaşamın kökeni insanı var kılan umut
  ah nasıl ayrılır aşk ve dostluk birbirinden
  can canı sever ötesi yok bunun çocuk
  ölümü ve ölümün ölümsüzlüğünü
  çocuğu ve çocuğun ölümsüzlüğünü
  sevgiyi ve sevginin ölümsüzlüğünü
  ah elbette aşktır dostluğu mayalayan
  ama kim anlatabilir bu parmak çocuğa
  bir dostla bir sevgili arasındaki ayrıntıyı
  
  hayır'lara evet'lere direten
  çirkini öptüren kötüyü sevdiren
  aşkı sevgiliyle değil kendinle yorumla
  kim ki kendini açığa komaktan korkmaz
  o saygın bir insandır
  herkes kendi yorumunun cellatıdır biraz da
  böylece lady chatterley de sevilir giovanni de
  böylece lady chatterley ve giovanninin sevgilisi de
  elbette her aşk yalnızca kendine sorumludur
  ama elbette her aşk yalnıza kendine sorumlu olunca
  bir gün aşk ta ölür
  
  ve başlar sıkıntısı kuralsız bir çelişkinin
  yapışkan bir sevişmenib sancısı doldurur boşlukları
  ve tutku aç bir güve gibi kemirirken sevdayı
  dölün pasıyla bulanırken sevginin beyazlığı
  ah şimdi kim inandırabilir bu eski çocuğa
  aşkın ve dostluğun varlığını
  bir gün ansızın yiter dostlar ve sevgililer
  etin ve kemiğin sıcaklığıyla solar sevdalar
  
  işte o gün herşey ölür
  
  şimdi bu yüreği nerelerde beslemeli
  bütün saksıları kırılıyorken güneşin büyüsüyle
  ve ölümler ilençleniyorken en masum sevinçleri
  ve her sevgi kendisiyle çelişiyorken
  şimdi bu nasıl dğmaklar olur yeniden beyazlara
  
  ama şimdi kim kandırabilir sizi
  bir ölünün hayat kokan ağzını öpmek için
  
  arkadaş zekai özger - beyaz ölüm kuşları - soyut, haziran 1970
• gözlerimi açtığımda seni görmek,
  güne seninle başlamak, rüyadan uyanmamak gibi olurdu.
  sıcak bir kahve eşliğinde, ellerimizde buluşmak,
  sabah güneşine kamaşan gözlerle beraber bakmak.
  
  gökyüzüne bakarken, seninle hayal kurmak,
  yanı başımda senin gülüşün, içimi aydınlatırdı.
  gün boyu seninle dolaşmak, özgürce sarılmak,
  paylaştığımız anlarla kalbimizin atışlarını hızlandırmak.
  
  akşam güneşi batarken, seninle sessizce izlemek,
  birbirimize sarılıp, huzurla kucaklaştırdık.
  gözlerin gözlerime değdiğinde, zamanı durdurmak,
  sonsuz bir aşkla seninle bu hayatta birlikte yürümek.
  
  gece yatağa başını koyduğunda, yanında olmak,
  sevgi dolu sözcüklerle sabahlara uyanırdık.
  güne seninle başlamak, yine senle bitirmek istiyorum,
  çünkü sen, her sen anımda hayatıma anlam katıyorsun.
• gördüm bir ellerim vardı geri alınmayan
  bir kalbim bir gözyaşım
  yaşayacak arzum bile yoktu
  gecenin elvedadan kollarına sığındım
  ve sadece yazdım
• • karşılaşacağımız caddeler var, buluşacağımız istasyonlar sonra, koşacağımız son seferler. ama birbirimize yetişeceğiz önce.
  
  ataol behramoğlu.
• sen gelinceye kadar;
  pencerem kapalı duracak,
  rüzgar gelmesin diye.
  artık perdeleri açmayacağım,
  gün ışığı girmesin diye.
  sonra kahrolacağım,
  bu karanlıkta, bu derin yalnızlıkta.
  ve günlerce, gecelerce haykıracağım;
  nerdesin diye, nerdesin diye.
  
  ümit yaşar oğuzcan
• benim şiirim:)
  
  çok da ciddiye almamış olabilirim hayatı, pek istikrarlı da sayılmam ayrıca,
  kimilerinden ve kimi şeylerden...
  sıkıldığım da doğrudur zaman zaman,
  bir de ertelemişliğim var hayatı,
  bıkmış da olabilirim yaşadıklarımdan, bazen huysuz ve çekilmez de oluyorum,
  farkındayım..
  
  sinirlenince yüksek perdeden de çıkabilir sesim,
  duygusal olduğum da doğrudur,
  kırılırım da çok,
  göstermesem de kimseye...
  yalnız da ağlarım...
  özlüyorum çok...
  mezarda ve geride bıraktıklarımı.
  
  çok anlatmam...ama sen anla isterim...
  yanlış anlaşılma korkusundan da olabilir.
  pişmanlıklarım da var bir hayli,
  affetmem kolay kolay...
  ve güvenmem de,
  ama güvenmek isterim...
  en çok da sana.
  arama mesafe koyduklarım var...
  hak edenlere.
  
  güçlü görünüyor olmam...
  yenilmediğim anlamına gelmesin,
  düştüm defalarca...hem de çok,
  kalktım da hep...
  acılarımı kendim dindirmiş olsam da,
  her şeye rağmen,
  gülümsediğim de doğrudur...
  hayata..!
• bir gün seni görmeyecek olsam,
  masmavi gökyüzü birden soluklaşır.
  kuşlar sessiz sessiz öter, rüzgar kesilir aniden.
  dünya o gün eksik gelir bana.
  
  senin yokluğunda yıldızlar karanlık hal alır,
  ay bize aydınlık tarafını dönmez,
  sözcükler anlamsızlaşır, cümleler yarım kalır.
  sensizlik, içimde fırtınalar koparır.
  
  bir gün seni görmeyecek olsam,
  hayat nasıl da anlamsız olur.
  güneşin bütün renkleri kaybolur, alelade bir hale bürünür gözümde,
  hiçbir cazibesi kalmaz.
  
  bir gün seni görmeyecek olsam,
  dünya durmuş olmalı diye düşünürüm.
  çünkü sen, hayatıma anlam katan bir parçasın,
  seninle geçen her an benim için çok değerli.