hanner

• johanna wright'ın, cici cici, kendi kendine yaptığı müziğini ilk dinlediğimde biraz komik buldum. zaten ablanın ofişıl sitesinden "tamı tamına üç şarkısının empeüçünü" indirebiliyoruz ya; bu üç şarkı üzerinden değerlendirmek durumunda kalıyoruz yalnızca -şimdilik, ama olsun.
  bir kere ablamız ukulele çalıyor. komik bi telli çalgı bu, eğlenceli, ilginç, ama basit ve komik.
  bazı yerlerde tek tel üzerinden dındırı dındırı çalmasını inanılmaz komik ve doğal buldum, sonra da çok sevdim çok sevdim çok sevdim.
  zaten ben komik bulduğum şeyleri çok severim ama konumuz bu değil.
  özellikle mt. saint helens çok basit, komik, eğlenceli, ve bence gerçekten güzel bir şarkı.
  yani kadın evinde oturup ukulelesini çalarken ve geyik geyik şarkılar sallarken biri gelip bunu kaydetmiş gibi geldi bana. çok doğal.
  sesini de sevdim, dandik dandik, öylesine söyleyişini de sevdim. bakmayın siz, sesi güzel aslında. var bi chan marshall'lık ta çaktırmıyo haspam. utangaç mı ne.
  
  (insanın gidip kendine ukulele alası geliyor. alıcam ben. ucuzmuş da zaten.)