hayata dair iç burkan detaylar

• yaşadığımız şehire taşınalı 1.5 sene oldu ve şehrin nispeten güzel bir semtinde oturuyoruz. bugün, hanım ve 1.5 yaşında kızımla hava güzel dışarı çıkıp yürüyelim dedik. bindirdim kızı bebek arabasına başladık yürüyüşe. yürüyüş güzergahımızda etrafı çitlerle çevrili bir devlet binası ve yanında lojmanı olan bir yer var. eski bir tabelası olan bu yerin, tabelasındaki sökülen yazılar nedeniyle burası acaba ne binası diye hep merak eder dururduk. bugün önünden geçerken baktık, devlet binasının lojmanında 10 civarı çocuk oyun oynuyor. hemen, bu lojmanda yaşayan ailelerin ne kadar çok çocukları var diye düşündüm. sonrasında biraz daha yürüdük ve eve dönmeye karar verdik. yine bahsettiğim lojmanın önünden geçerken çocuklardan biri çitlerin hemen arkasından el salladı ve bize merhaba dedi. tahmini 5-6 yaşlarındaydı. maşallah çok tatlı, güler yüzlü, saygılı, efendi bir çocuk. yüzünden, hal ve hareketlerinden, konuşmasından belli. bizim kızda el sallasın konuşsun arkadaşlık bağları gelişsin diye çite olabildiğince yaklaştırıp "bak kızım kardeş el salla merhaba de" dedim. bizi gören 2 kız çocuğu daha geldi çitlere ve onlar da kızımı görmek ve konuşmak istediler. ardından arkadan bir kadın gel oğlum, kızım buraya diye seslendi. çocukları aldı ve götürdü. dedim içimden bu aileler ne yabani. bırak tanışsın çocuklar. sonra bir anda eşim acaba burası çocuk esirgeme kurumu olabilir mi dedi. o anda beynimde şimşekler çaktı. internetten baktık, orası gerçekten aile ve sosyal politikalar il müdürlüğüydü. lojman dediğim yer ise çocuk yuvası ve o çocuk ise öksüz bir çocuktu. eve dönerken tüm yol boyunca ben onun yanında kendi kızımı severken acaba o güzel çocuk üzülmüş müdür diye düşündüm durdum. çitler arkasından bize el sallarken bizimle tanışmak mı istedi? merhaba derken aile sıcaklığını mı hissetmek istedi? acaba bir ailesi olsun ister miydi?
  hayat ne acımasız değil mi? güzelim çocuklar yaşlarından büyük dertlerle nasıl başa çıkıyor? benim kalbim onun durumuna bu kadar çok üzülürken, onun kalbi bu üzüntüyle yaşıyor. allah kimseyi anne sevgisinden, baba şefkatinden mahrum bırakmasın. o güzelim çocuklarda güzel insanların yuvasında içlerinde sevgiyle büyüsün.amin.