leyladansonra.com

• güzel insanlar her yerde hissi yaşatan proje.
  
  (bkz: hayata dair gülümseten detaylar)
  
  bir de gece gece bloom aradım, stella'yı bloom sandım, yeni nesil çizgi filmlere ne kadar uzak olduğumu fark ettim, yaşlandığımı bir kez daha anladım, aydınlandım.
  
  edit: başlığı açan tıpçı kuzu uçurulduğu için başlık başa kalmış^*.
  
  çapa tıp fakültesinde 3 tane şahane öğrencinin başlattığı ve daha sonra onlarca tıp fakültesine yayılan, çocukları mutlu etme projesi. arada bir sitelerine uğramak lazım.
• insan olduğunu iddia eden herkesin kontrol etmesini ve en az bir kuzucuğa hediyesini göndermesini dilediğim güzel etkinlik.
  http://leyladansonra.com/
  ben çukurova üniversitesi'nde bekleyen sündüz fatma'ya, yeni yıl gelmeden ulaştıracağım o hayalindeki
  "uzun saçlı, kuaför setli, büyük bebek"i...
  lütfen siteyi arada bir kontrol edin.
  şu an bekleyen başka bir çocuk yok.
  ama her an olabilir.
  hastanede zaman geçirmek büyüklere ve hasta yakınlarına bile öyle zor geliyor ki...
  çocukların halini düşünmek bile insanı mahvediyor.
  ve o miniklerin istedikleri öyle küçük şeyler ki...
  bu ay sinemaya gitmeyerek,
  %50 indirim palavrasıyla ihtiyaçtan fazla aldığımız makyaj malzemelerini reyonlara geri bırakarak,
  sadece bir öğlen yemeğimizden kısarak alabiliriz.
  lütfen bu siteyi sık kullanılanlarınıza ekleyin.
  mutlu olmak istiyorsanız siz de bir çocuğu mutlu edin...
• projenin içinde aktif olarak görev alan biri olarak bana hayatımın şokunu yaşatacak günlerce aylarca etkisinden çıkamadığım bir olayı anlatacağım size.
  finalimize çok az kalmıştı. ziyaret gerçekleştirmiyorduk bir süreliğine. aynı dönemden bir arkadaştan telefon aldım. arkadaşının 5 yaşındaki kardeşi lösemi tanısıyla hastanemizin hematoloji servisinde yatıyormuş. birlikte gidebilir miyiz diye sordu. sınavım var desem de hayır diyemedim ve düştük yola. odasına girdiğimizde çok huzursuz bulduğumuz meleğimiz hiç bizimle oynamadı, yeni tanı almış ve hızlıca kemoterapiye başlanmıştı. bizimle oynamak istemeyince ona dileğini sorduk ve bir şeyler dilemesi için yönlendirdik. zor olsa da ağzından çok kısık bir sesle bisiklet kelimesini duyduk. çocuğun dileğini siteye yüklemek gönüllü bulunması iletişime geçilmesi kargolanması derken 1 haftadan erken gerçekleşmiyor dilekler. ne oldu bilmiyorum içime bir şey doğmuş olacak ki dolmuştayken çocuğu siteye yükledim. 1 saat geçmemişti ki bir gönüllü bizimle iletişime geçti. yaşadığımız şehirde bir bisiklet bayisini ile görüşüp hızlıca bisikleti hastaneye göndereceğini söyledi. ilk defa bir dilek bu kadar hızlı gerçekleşiyordu. meleğimizin ne kadar şanslı olduğunu düşünmüştüm o an. bisikleti teslimden bir gün geçmişti ki arkadaştan bir telefon daha aldım. meleğimiz hipoglisemiye girip vefat etmişti. bu gerçek olabilir miydi? inanamadım. 5 yıllık kısa ömrünün son günlerini bisiklet beklemekle geçseydi kim çekecekti bu vicdan azabını? pembe bisikletini acaba cennetinde sürebilecek mi?
  projeye destek verin verdiririn lütfen daha da güçlenelim daha fazla çocuğa ulaşalım.
• ilk gordugumde leyla ile mecnun ekibi yeni bir proje yapti sandim ve cok sevindim sonra kendi kendime "sen cok yanlis gelmissin kardes" diyerek siteyi gordum en az leyla ile mecnun tekrar baslamis kadar sevindim. konuyu siyasete getirmemek icin kendimi cok zor tutuyorum ama cocuklugunda levent kirca izlemis bir insan olarak engel olamiyorum ve diyorum ki bir tane villa satsan sitedeki butun cocuklari birak turkiyeki butun kanser hastasi cocuklarin dileklerini yerine getirirsin. dur gazimi alamadim bu paralar sana nasip olmasin bir sekilde bu cocuklara ulassin diyerek bir de dilek tutayim dua edeyim.
• çok merak ettim takıldıkları bürokratik engel neymiş. koca koca insanların bile inanılmaz acılar çektiği kemoterapi tedavisini küçücük bedenleri ile kaldırmaya çalışan minikler için böyle güzel bir proje yapılmış, niye sıkıntı çıkartmışlar?
  
  önyargılı olmak istemiyorum ama bugün sayfaya girip de karşımda yazıyı görünce aklıma gelen ilk görüntü şu oldu; badem bıyıklı bir sağlık bakanlığı çalışanı ya da hastane çalışanı almış genç doktorları karşısına çirkin bir tonda "siz bu proje için hastaneden izin aldınız mı? bakanlığa yazı gönderdiniz mi?" diye sorguya çekiyor.
  
  yahu bundan bir kaç ay önce abd'de bütün bir şehir batkid için seferber oldu. ülkenin başkanı vine'da video çekip çocuğu tebrik etti amk. projedeki çocukların öyle süper istekleri de yok. bebek arabası, top, forma, barbie bebek gibi her çocuğun istediği ve mutlu olduğu ufacık şeyler. kendilerine hediye edilen bir pijama bile belki o günkü tedavilerinin daha rahat geçmesini sağlayacak, belki o gün uzun zaman sonra tedaviye giderken ağlamayacak.
  
  ülkeniz de bürokrasiniz de batsın...
• bir çocuğun mutlu olmasının ne kadar kolay olduğunu hatırlatan proje.
  
  her türlü desteklenmesi gerekli. umarım daha geniş kitleler duyar ve daha fazla kardeşimize ulaşılır.
  
  kimler düşündüyse o güzel akıllarına sağlık.
• böyle sevgi dolu genç doktorlarımız olduğu için çok şanlı olduğumu hissettiren projedir.
  yüreğinize, emeğinize ,aklınıza sağlık.bize de desteklemek düşer.
• daha cok kisinin görebilmesi adina bir entry girerek en azindan gündemde tutmamizin gerektigini düsündügüm güzel bir proje.
• sol frame de bir şekilde hergün görülse, hani birilerinin aklına gelse de sol frame de tutsa da böyle twitterda paylaşılsa da, ne güzel olur di mi.
• beni salya sümük ağlatan dünyalar güzeli proje. çapada annem dolayısıyla uzun, tatsız, bol ağlak geçirdiğim aylar geldi aklıma. anneme üzülmemin yanısıra en çok küçük çocukları öyle görmek kahrediyodu beni ve annemi. kendi derdimizi unutup onlara yanıyorduk. bahçede oturup beklerken yanıma on yaşlarında güzel bir kız gelmişti. ben ağlıyorum, o sakin.. annesi muhabbeti açınca kız da katıldı bize. meğer hasta olan kendisiymiş ve kemoterapiye yeni başlayacakmış. şimdi benim saçlarım mı dökülecek diyince.. of.. popoma kadar olan saçlarımı o süre boyunca hep sımsıkı toplayıp bandanaların, şapkaların altında sakladım. utandım. kemoterapi bittiğinde benim de saçların yarısı dökülüp gitmişti. psikolojikmiş. gitsin. yine hastanenin içinde beklerken miniklerin odaya alınıp bağrış çağrışlarını duyunca koridorda bekleyen hasta yakınları topluca çıldırıp terkediyoduk orayı bi süre. çok şükür biz atlatıp son kemoterapiyi de bitirdiğimiz gün aşırı mutlu olmam gerekirken orada bıraktığım arkadaşlara, yakınlarına ihanet ediyomuşuz gibi geldi yine. ne saçma. ama bizimki bitince tamam hoop tüm onkoloji iyileşip çıkmalıydı sanki ne bileyim. ziyaretlerine gitmeye devam ettiysem de yüreğim dayanamamaya başlamıştı son bir iki yıldır. neden bilmiyorum. şimdi bu proje ne de güzel geldi. ben ve annem de en yakın zamanda destekçi olacağız. vesile olanlara çok! teşekkürler.