şarap ve ekmek

• (bkz: ekmek şarap sen ve ben)
  bir de sabahın dördü
• isadan kalma bir alışkanlıktır. okul yıllarında parasız kalındığı zamanlarda bu ikili hayat kurtarır. burada önemli olan nokta ekmek çok taze, şarap çok kaliteli olmamalıdır.
• an itibarıyla yaptığım eylem.. bu isa'da çok şey biliyormuş yahu!
• picassonun "fakirlerin yemeği" adli gravüründe fakirlik ve hüznü temsil etmek için kullandığı ikili
• şarabı bulan cemşidden kalan bir alışkanlıktır emperyal avrupa bununda üstüne yatıp isayı kutsuyor..
  
  (bkz: helal olsun)
• ihsan oktay anar'ın efrasiyab'ın hikayeleri adlı kitabında cezzar dede'nin anlattığı cennet konulu hikaye.kitaptaki yedinci hikaye.
  
  --- spoiler ---
  
  bir zamanlar kayseri'de geçiyor.kırmızı başlıklı kız'a göndermeler var, finalde cennet ile çocuklar birbirine bağlanıyor.
  
  --- spoiler ---
• isa ve havarilerinin son akşam yemeğidir.
• hristiyanlara ait bir ayindir, sarap isanın kanını, ekmek ise etini simgeler.
• alsancak kilise sokaginda kopek olduren ictigimiz gunlerde, acikan karnimizi doyurmanin en ucuz ve guzel yolu, hemen yanibasimizdaki firindan cezbedici kokular esliginde taze taze cikan sicacik ekmeklere yumulmak oldugundan; bir ara bizde "ulan anlamayiz bir anda hristiyan oluveririz, ahanda zaten kilisenin duvarinda da oturuyoz" endiselerini hasil etmis kavram. ama cok guzel olurdu, sicacik hemsin ekmegi ve yaninda efes gunesi...
• şarap ve ekmeğin ayrı ayrı sümerler, akkadlar, hurriler, hititler ve perslerde varolduğunu mythoslar ve okunan tabletler aracılığıyla biliyoruz. i.ö. 8. yüzyıldan homerosun bize aktardığı kadarıyla ilyada ve odysseia da şarabın bir çok kullanılışı ve tarifiyle karşılaşıyorız. ekmek ve şarabın birlikte kullanımıyla ilgili olarakta: seferdeki birliklerin şarabı (antik çağda şarap oldukça yoğun ve sertti) çokca içine baharat ve bal katarak ya da sadece suyla karıp, içine zaman zaman rendelenmiş peynir ekledikten sonra ekmek doğrayarak ana kumanya olarak tüketildiğini öğreniyoruz.
  roma kaynaklarında da i.ö. 1. yüzyılda oldukça yaygın olan şölen davetlerindeki bir gelenekten sözeder. ilk sofra kaldırılıktan sonra son yemekten önce şarap, tuz ve unla yapılan bir çörek ve yemeklerden ayrılan pay, bir köle tarafından yüksek sesle tanrıların hissesi olarak belirtildikten sonra ocağa atılırdı. ayırca ekmek ve şarabın roma döneminde özellikle yoksulların en kolay edinebileceği yiyecek kombinasyonu olduğunu şaraba ekmek batırıp yemenin de yaygın olduğu biliniyor.
  şarap ve ekmeğin sanıldığı gibi hıristiyanlara ait bir alışkanlık olmadığını ancak hırıstiyanbların bu ikiliyi ritüel biçimde isa ile bütünleşme kullanarak günümüze dek taşıyanlar olduğunu söyliye biliriz.