city of joy

• (bkz: sao paulo)
• (bkz: kalkuta)
• 1992 yapımı, en sevdiğim patrick swayze filmi. ilk kez siyah önlüklü dönemlerin, herkes uyuduğu halde uyunamayan ve yapacak pek bir şey de bulunamayan uzun ve sıkıcı yaz gecelerinden birinde trt'de izlemiştim. bana bu hayatta gerçekten kaybedenlerin yanında olmanın nasıl sonuçlar doğurabileceğini patrick abi'nin -ki kendisi batı şehirlerinden birinde sıkılıp huzuru bulmak için hindistan'a gelen bir doktor rolündeydi yanlış hatırlamıyorsam- yüz ifadesi, yardım etmeye çalıştığı insanlar avlanırken, bir araya getirmeye çalıştığı düşmüşler, zayıflar biraraya geldiği ve mutlu olmaya başladığı halde iktidar sahibi olanlar tarafından buna izin verilmezken, o civardaki varoşun güzel kızının yüzüne jilet atılırken, bacakları olmayan adam elleriyle kaçmaya çalışırken ve vurulurken çığlıklarında dehşetle göstermiştir. o günden sonra hiçbir yerde de bir daha rastlamadım filme, pek kimse de bilmez zaten.
  
  edit: sene oldu 2021, bu film hala internette dahi yok. ilginç.
• the killing fields ile kamboçya'ya, the mission ile brezilya'ya kamerasını çeviren yönetmen roland joffe'nin yaptığı film.
• dün (bkz: sürdürülebilir yaşam festivali) nde izlediğim belgesel/film. bütün film boyunca herkes nefesini tutmuş ve hiç kıpırdamadan izlemişti filmi.
  
  --- spoiler ---
  
  filmde savaş sırasında tecavüze uğrayan kadınlardan, bu kadınların nasıl batıdaki beyaz insanlar tarafından görmezden gelindiğinden, tecavüzün aslında bir savaş silahı olduğundan bahsediyor film. mutluluk şehri, tecavüz maduru kadınların ( bu kadınların vajinaları tamamen tahrip olmuş) tekrardan topluma kazandırılmasını amaçlıyor. bir aileyi güçlü tutan kadındır, bu tecavüzler aileleri ve devleti yok etmek için yapılıyor. çünkü tecavüz bir savaş silahıdır diyor filmde. korkuyu, cesareti, acıyı tamamen görebiliyor, hissedebiliyorsunuz. ve gücü. doktorun saldırıya uğrayıp ülkeyi terk ettikten sonra kadınların onu geri çağırıp “ biz sizi koruruz” demesi en çok hüzünlendiğim yer oldu sanırım. bunlar gerçek, yaşandı, yaşanıyor. mutluluk şehri 2017 de 1000 mezun verecekmiş.
  --- spoiler ---
  
  son olarak bir kadın olarak utanmadan bağıra bağıra vajina diyorum!
  mutlaka izleyin, henüz bitmemişken festivale de gidin.
• bunu izledikten sonra bizimde derdimiz mi varmış dedim .
• netflix'te izlediğim demokratik kongo cumhuriyet'inde geçen harika bir belgesel. tecavüz mağduru kimsesiz kadınlar için kurulmuş bir hastanede kadınların birbirine verdiği destekle hayata yeniden döndürülmeleri ve o kadınların hikayeleri anlatılıyor. kadınlar en başta gerçekten perişanlar fakat belgesel ilerledikçe yaşam dolu bir hale geliyorlar.
  
  böyle şeyleri izlemek huzursuz etmiyor tam tersi müthiş ilham verici çünkü bir insanın ne yaşarsa yaşasın ne kadar güçlü olabileceğinin kanıtı. ama tabi ki dayanışmanın da katkısıyla.
• çok çok acı şeyler yaşıyor insanlar.yasadıkları vahşeti anlattılar bir bir.bütün belgesel boyunca,ben o an ne yapıyordum acaba diye düşündüm.o kadınlar o vahşeti yasarken ben nerede ne yapiyordum ve ben burada unu izlerken dünyada kac kadin aynı vahseti yaşıyor.
  herseye ragmen hayata tutunan güçlü kadınlar ve hayatları pahasına onlara destek olmaya çalışan yüce ruhlu insanlar.herseye ragmen iyi insanlar da var dedirtiyor.hepiniz çok mutlu olun kalan hayatlarınızda dilerim.