bir yazarın serzenişi

• ben insanları gerçekten anlamakta güçlük çekiyorum.
  
  her geçen gün eskiden güvendiğim insanın beni mahvetmesine izin veriyorum. belki de bütün bunlar yeterince tanımadan güvendiğim için oluyordur.
  
  elimden geldiğince hayat boyu birlikte yürüyeceğim insan için bir şeyler yapmaya çalıştım. zor zamanlarında yanında olmak istedim. istenmedim. istenmeyen bir insan ne kadar diretebilir? ne kadar gururunu incitebilir? ben daha fazla ileri gidemedim. istenmediğimi kabullendim sadece. "peki" dedim.
  
  aradan zaman geçiyor ve bir bakıyorum kıvranmaya başlamış istemeyen taraf. belki pişman, belki yalnız, belki de o ara başka biriyle denedi şansı yaver gitmedi. bu sefer geri dönmenin yollarını aramaya başlıyor. e hani sen benle birlikte olmak istememekten emindin? hani sorunlarınla yalnız kalmak istiyordun? yanında olmama izin vermedin. sana yardım etmemi istemedin. şimdi ne değişti? neden her özlediğinde bana yedek lastik muamelesi çekiyorsun? durumu gittikçe ağırlaşan hasta gibi hissediyorum kendimi. hani eskiden bir nebze olsun umut eden ama iyileşmek ve toparlanmak için hiçbir yolu kalmamış hasta gibi.