mayakovski'nin ölümü

• hakan savlı'nın "köpükler" kitabında, mayakovski'nin ölümüne dair bir alıntıyla başlayan şiiri.
  
  mayakovski'nin ölümü
  
  (akşamın başlarında ona kaba davrandım, onu kırmak için kendimi zorladım, ama o bana korkunç ve dayanlmaz hakaretler gösterdikçe benim için adeta daha değerli oluyordu. ona karşı sonsuz bir sevecenlik ve aşkla doluyordum. onu inandırmaya çalışıyor, yatışması için yalvarıyordum, yumuşak ve sevecen davranıyordum. oysa, yumuşaklığım onu çileden çıkarıyor, çılgınlığa, taşkınlığa sürüklüyordu.
  tabancasını çıkardı. kendisini öldüreceğini açıkladı. beni öldürmekle korkuttu. varlığımın onu daha da sinirlendirmekten başka bir şeye yaramadığını anladım.
  daha fazla kalmak istemedim ve kalktım.
  herkes beni izledi.
  holde bana baktı ve
  - norotçka, başımı okşayın. yine de çok çok iyisiniz dedi.
  ...şimdi bana öyle geliyor ki büyük bir olasılıkla takviminin 13 ve 14 nisan yapraklarını koparmıştı.
  - peki beni geçirmeyecek misin? dedim.
  yanıma yaklaştı, bana sarıldı, tamamen dingin ve sevecen bir biçimde:
  - hayır küçük kız, tek başına git. benim için kaygılanma, dedi.
  gülümsedi ve ekledi:
  - sana telefon edeceğim. taksiye ödeyecek paran var mı?
  - hayır.
  bana yirmi ruble verdi.) .... nora^*'nın anılarından
  
  yirmi ruble
  
  kapatıyorum laboratuvarda gaz musluklarını
  bir tören gibi, ışıkları, ardımdan
  kapanıyor elektronik kapı
  
  bilirsiniz uzundur kuzeyin kış geceleri
  
  geçiyorum sibelius parkının içinden
  
  soğuk ayışığına bakıyorum
  o dakikalar...
  şiirlerin sırça sınırlarından steplere doğru
  o dakikalar...
  itilmiş ve unutulmuş gibi
  aradığım
  yumuşacık bir insan eli
  
  sizi gizliyorum
  yüzlerine bakıp onlarla
  konuşurken
  gülümserken
  
  yaptıkları şakalara
  dinliyorum o derin hayat bilgilerini...
  
  sizinle doluyum
  
  sonra messenius sokağına dönüyorum
  som bir kederle geceleri
  
  o dakikalar...
  ışığı açınca
  o kalbimi buran
  dayak yiyen, aşağılanan pişekar
  odamda
  bakıyor umutla
  
  bilmem anlatabildim mi:sizi hiç
  bağışlamadım vladimir vladimiroviç
  
  uzaklara...
  
  işte o gün
  şiir
  bunun içindi diyeceksin
  
  vapurlarda çocukların kucaklarında kör martıları
  
  kalbimizde güz sürüleri
  
  akşamları evlerde kısık ışıklar
  
  o gün anımsa yavrum
  bir zamanlar nasıl az nasıl yalnız olmuşuz
  
  nasıl vahşiymiş o koca şehir
  önünde nasıl
  hayallerimizle durmuşuz
  
  hoşçakal
  yavrum
  çok acıydı bu hayat hoşçakal
  
  üstlerimize düşerdi ay avlulardan daha acı bir mühürle
  
  bir baharla
  bir utançla
  
  hoşçakal
• ilaç içip bileklerini kestikten sonra kendini asmıştır.
• intihar mektubunun bir bölümünde şöyle mısralara yer verip acıtmıştır.
  
  "bir varmış bir yokmuş"
  derler hani:
  aşkın küçük sandalı
  hayat ırmağının akıntısına kafa
  tutubilir mi!
  dayanamayıp parçalandı işte sonunda.
  acıları
  mutsuzlukları
  karşılıklı haksızlıkları
  hatırlamağa bile değmez:
  ödeşmiş durumdayız kahpe felekle.
  ve sizler mutlu olun
  yeter..