boşluk

• harflerden kelime, kelimelerden cümle, cümlelerden anlam yaratıp;
  tekrar harfleri, heceleri ayıklayıp yeni yan anlamlar bulup, yan yana ekliyor, satır aralarına serpiştiriyoruz.
  okuyup, noktasına virgülüne bakıp
  indirmeden önce şekerini katıyoruz.
  varsa düdük ötünce, yoksa bi taşım kaynayınca
  altını kapatıyoruz
  sonra da iştahımıza yenik düşüp
  dinlendirmeden yiyoruz.
  biricik egomuz
  konunun hararetinden haşlanıp su topluyor o zaman
  şişip şişip patlıyor.
  (boşluk tamtakır duruyor.)
  
  ölçüsüzlükten, ayarsızlıktan, o kadar çok malzeme konmuş ki içine
  dökmeye de kıyamıyor gönül
  ısıtıp ısıtıp tüketiyoruz.
  en iyi ihtimalle gaz yapıyor o zaman da.
  hatta dipfrizden çıkartıp çözdürdükten sonra kalanını tekrar dondurmaya kalkışanlar var.
  zinhar!
  derhal zehirleniliyor. sonra gelsin acil servis, serum, refakatçi, belki lavman...
  dert üstüne dert.
  
  peki ne yapabiliriz o halde?
  
  kendimizi sanata, spora, ilme, işimize gücümüze verebiliriz.
  sorumluluklarımıza daha bi sorumlu yaklaşabiliriz.
  kaç zamandır ihmal ettiğimiz şeyleri yaparız:
  perdeleri yıkar, ütüleriz.
  aylardır bekleyen yalancı mozaik pasta tarifini deneriz.
  klavyenin tuşlarını söküp temizleriz.
  artan malzemelerden, kartonlardan, kumaşlardan umulmadık kolajlar çıkarabiliriz.
  çiçeklerin toprağını değiştiririz.
  kuş evinin içini temizleriz.
  üvey arkadaşlarımızı arar, hal hatır sorar, garibanları sevindirebiliriz.
  olmadı tarık zafer tunaya’da filme gidebiliriz,
  atatürk kitaplığı’nda söyleşiye,
  aksanat’ta müzik dinlemeye...
  
  hiçbiri olmuyorsa harflerden anlam şişirir,
  kelimelerden baloncuk yapar,
  cümlesine rövaşata çeker,
  tribünlere oynarız:
  önümüze gelene bir tekme...
  
  (boşluk tamtakır...)