güle yel değdi

• vicdanın ateşe verildiği günün türküsüdür...
  yakar....
  
  gülleri gibiydiler,
  kimi sarı, kimi beyaz, kimi kırmızı,
  tenlerini bilmem ama zihinleri yol kenarındaki berrak su gibiydi,
  sonra bir kızıl ateş,
  bir meydan dolusu kızgın adam,
  bir tutam kuş yemi kadar beyin,
  bir avuç olmayan vicdan,
  bir bidon benzin, bir çakmak,
  derken yandı insanlık,
  
  çünkü;
  güle yel değdi...
  
  yakanlar yakalandı,
  yakılmasına göz yumanlar iktidardan gittiler,
  yakılmasına çanak tutanlar iktidar oldular,
  yakanların avukatları mevki makam sahibi oldu,
  yananlar halkın kendisiydi,
  ama yananlar yandıklarıyla kaldılar,
  yananlara yananlar artık; "onlar"
  yakanlar serbest,
  yakanlara hesap sordurtmayanlar; "biz"
  
  gök ağladı bir temmuz günü,
  umut yok oldu,
  zulüm olağan,
  dert ortak
  aydınlığın yeri o günden beri toprak...
  
  türküdür.
  hem de
  hasret gültekin yanmadan önce, sanki yanacağını bilerek söylediği türküdür.
  beni,
  bir ocak günü, sisli bir ankara ayazında
  utancımdan yakan türküdür.