umutherzamanvardir

hayat

samimi tüm duygulara,
hayat dediğimiz bir nefes alımına,
suni teneffüs zamanı gelmedi mi daha?

can çekişen sevgi;
gidenler götürdü belki en sade içimini,
şimdi bize kaldı kahvelerin telvesi,
ve buruştu yüzler,
istemsizce iştahlar gitti.

kim haklıydı kim haksız?
bilmeden çoğu tebessümün şanını,
kömür karası öfkeler sıvandı,
kalplerin aşk kırmızısına.

her rengi bir bir soldurup,
siyah duvarlar ördü insan,
kendi hapishanesinde,
güneşi görmemecesine.

ve esir kaldı bir çoğu kendi elleriyle,
kendi hapishanesinde.

umut