manic street preachers

• preachers güney galler'in özürlüleri.. albert camus, erken who, george orwell bunamadan önceki stones, hunter s thompson ve big flame'den feyz almışlar. sonra da ilk the clash albümüne takılmışlar. birşey bulamayıp, "boktan" diyip geçmişler..! sonra 1986'da kendi bölgelerindeki maden işçilerinin coplanışına ve muhafazakar parti tarafından açlığa mahkum edilerek ocaklara geri dönmeye mecbur kalışlarına tanık olmuşlar. o günlerde punk'ın 10. yılı dolayısıyla yapılan bir televizyon programında the clash'i seyretmişler ve jeton düşmüş..! böyle bir buluşma kanı kaynayan, hitabet kabiliyeti olan, eğitimli ve öfkeli işçi sınıfı gençlerin patlayıcı maddelere dönüşmelerine yol açabiliyor. yıl 1986.. james okulun yalnız çocuğu. hafta sonlarında cardiff'e gidip kurt döküyor. nick black wood adlı madenci köyünde yüzünde makyajla dolaşıyor. ona shirley diyorlar.. richey timothy leary ve william burroughs'u hatmediyor. sıvı sabunla saçlarını sid vicious gibi yapıyor. etraflarındaki herşeye öfke duyuyorlar.
  
  ve bir gün public enemy'yi dinliyor. binlerce kilometre ötedeki öfkeli siyah gençler bunlar. ve gene jeton düşüyor..! bir grup kurmanın zamanıdır.. dünyanın suratına tüküren bir double albüm yapıp, listelerde zirveye çıkacaklar ve dağıtacaklar.. bu arada da dünyayı değiştirmiş olacaklar..! ama o çapta bir katalizör olabilmeleri için önce the clash'in hakkından gelmeleri lazım. tıpkı the clash'in rhthym & blues'un hakkından geldiği gibi ve bu da public enemy gibi olmak demek; ama pap will eatitself'e benzemeden.. mc tunes, happy mondays ve flowered up gibi grupların "yumuşaklar" muhabbeti yaptığı bir alemde apolitik gerzekliğin revaçta olduğu bir zamanda manic street, anti-homofobik, anti-seksist, anti-ırkçı her türlü boktanlığa anti anti anti..
  
  bunun hap müptelası lumpen çevreden değilde, politize işçi sınıfından gelmeyle bir ilişkisi var heralde.. o dönem onları eleştirenler 10 sene geciktiklerini söylüyor. aslına bakarsanız 10 sene erken bile gelmişler gibiydi...