1+1 evde yalnız yaşamak

• benimdir. 18 yaşında başladım yalnız yaşamaya, hemde başka bir şehirde. zaten çocukluğumda mutsuz bir evde büyüdüğüm için çocukluğumdan beri kurduğum bir hayaldi. hiç unutamıyorum ilk eve çıktığımdaki günleri, tarifsiz bir mutluluktu. evime istediğim saatte girip çıkıyorum, tartışabileceğim kimse yok, tamamen sana ait bir düzen, her akşam arkadaşlarını çağırıp eğlenmeler vs derken bu da bir yere kadardı tabi. yıllar geçtikçe yalnız yaşamamın bir tercihten ziyade mecburiyetten olduğunu anladım. arkadaşlarım bende kalınca çocuk gibi yüzüm gülüyor çünkü yalnız yaşayınca insan sigaranın çatırdama sesini duyuyor. her zaman iyi bir şey değildir yani yalnız kalmak.