james webb uzay teleskobu

• dünyanın şimdilik en gelişmiş teleskobu olsa da benim için bundan çok daha fazlası olan uzay teleskobu. fazlası çünkü bu teleskop daha görevine başlamadan benim hayatımı kurtardı.
  
  varlığını öğrendiğim günden beri uzun yıllardır göndereceği ilk görüntülerin hayalini kurup sabırla bekledim. beklediğim süre boyunca da o görüntüleri görmeden ölmek istemiyorum, ölmeyeceğim derdim. biliyorum çok orijinal bir söylem değil bu. sırf bu başlıkta bile 10-15 entry vardır bu söylemin dile getirildiği. ancak hayatımın en derin depresyonuna girdiğim, yaşamaya devam etmek için yeterli neden bulmakta zorlandığım ve her gün türlü türlü intihar planları yaptığım geçen kış aylarında, kendimi en sıkışmış hissettiğim anlarda bile hayatıma son vermekten beni alıkoyan yegane şey bu teleskobun göndereceği görüntüleri görmeden ölmeme fikriydi.
  
  fırlatma için fransız guyanası'na doğru yola çıktığında, panama kanalından geçerken, fırlatma rampasına yerleştirilirken, fırlatma anı, atmosferi terk edişi, uzaydakı kurulumu gibi adımlar esnasında an be an takip ettim. öyle ki gece uyumadan önce kafamdan tek tek, sırayla kurulum adımlarını sayar olmuştum.
  
  bunu tanıdığım kimseye söylemedim ama eğer james webb görevi tek bir görüntü bile gönderemeden başarısız olsaydı, kesin olarak kendimi öldürmeye karar vermiştim. her ne kadar yaşamaya dair yeterli neden bulmakta zorlansam da içimdeki yaşama içgüdüsü tırnaklarıyla bu teleskoba tutunmuştu ve tam 344 tekil arıza noktalı, yani potansiyel sıçış senaryolu bu macera için onunla birlikte l2'ye doğru yola koyulmuştu. her adımda ya teleskobun başına bir şey gelirse diye aklım çıktı. ne zaman kendimi sıkışmış hissetsem açıp websitesinden “where's webb” sekmesine tıkladım. hele ki artık tamam heralde bitti bu iş derken çarpan mikrometeoroid'in haberini okuduğumda yüreğim düştü.
  
  ama çok şükür ki webb beni yarı yolda bırakmadı. ben de o karanlık günleri arkamda bırakıp o derin depresyondan yakayı kurtardım. intihar fikrini tamamen arkamda bıraktım. webb'e minnetimi gösterebilmek ve o günleri hiç unutmamak için de kendisinden ilham almış, profil fotoğrafımdaki görseli dövme olarak bedenime işlettim.
  
  işte nihayet o günün gelip çattı ve son bir haftaya girdik. şimdi durup durup sitedeki geri sayıma bakıyorum. ilk görüntüleri gördüğümde kendimi tutamayıp ağlayacağımı biliyorum. bunda sonra da james webb uzay teleskobu'nun muhtemel görev süresi olan 10 yıl boyunca göndereceği her görüntüyle, bir daha beni öyle günler görmekten koruyacak koruyucu meleğim olacağına inanıyorum.