monotonluk

• geçen zamanın dakikaların hesabını tutmaya çalışıyorum nafile... hayatta en büyük zevkim içmek oldu. o da monotonlaştı. o da daimiye bağladı. arkadaşlarla yapılan geyik her gün. her gün uyanıp nefes alıp yemek yiyip ertesine uyuyorum. seks, o da normal. eskisi kadar anlam ifade etmiyor. farklılık olmaktan çıkalı çok oldu. peki ne o halde? ne olsa da monotonlaşmasa.. ne olsa verdiği haz daimi kalsa? yok, kapana kıstırılmış sınırlı hayatların sefil oyuncularıyız. neden var olduğumuzu anlayamayacak kadar kısıtlı süre içine bir doğup, büyüyüp, bir ölüyoruz. bir kere ölüyoruz derken fizyolojik manadan bahsediyorum. yoksa ölüm her an bir parça var içimizde ve büyüyor giderek. monotonluk, sıkıcılığına da alıştırıyor kendini. eğer ötesini aramıyorsan, bir süre sonra dejavu tadında aynıyı yaşıyorsun, yaşamak zorunda kalıyorsun. rüyalarından yana şansın varsa, belki o zaman sahip olamadığına sahip olmanın, yapamadığına ulaşmanın tadını çıkarıyorsun. eğer o da yoksa nafile.. yaşa ve öl. kısaca var ol, kısaca yok ol. monotonluk, her gün içimizde büyüyen ölümün ta kendisi.