dedenin ölmesi

• bir devrin kapanmasi. buyuk bir cinarin devrilmesi gibidir. cocukluk donemini dedelerinin yaninda geciren, benim gibi insanlar icin saf acidir. baska tanimi, izahi yoktur. babanizla beraber sessizce aglayip, hüzünlenmenize, bir yandan dedenizle gecirdiginiz o masum günleri dü$ünürken, o yillari, anlari tekar tekrar ya$arken, babaniza bakip, üzerindeki kirkbe$ yilin sonrasinda gelen kaybin verdigi izdirabi ölcersiniz. hem dedenize, hem babaniza aglarsiniz caktirmadan.
  
  cocukluk yillarinin en buyuk kabusudur dedenin ölmesi. henüz ölümleri idrak edemediginiz zamanlarinizda basit hesaplar yaparsiniz dedenizin olumu uzerine. kendi adima, dedemin be$ ya$ büyük abisi yasiyor, dedemin de az be$ yili vardirlarla gecirdim cocuklugumu. ölenlere baktim, kendi dedemin ölüm tarihini hesapladim ve babamin diger olumlere karsi olan soguk tutumundan dolayi dedemin olumu karsisinda babamin yasinda olmak icin hep dua ettim. $imdi yaslar usul birakiyor kendini sogukca. acinin, saf acinin hissedilisinin hickiriklarla dogru orantida olmadigini da ögrenmi$ oldum.
  
  en acisi ise, dedenin yasarken ölmesidir. bilincinin sizi - günde lafi dondurup dolastirip en az bes kere getirdigi sizi- tanimamasina kadar ulasan bir hafiza kaybi yasarlar. o gördügünüz adam, bütün ailenin üzerinde olan artik cocuk gibi olmustur. arada bir taniyabildigi sizden anlamsizca cakmak getirmenizi ister, baka kalirsiniz. dedeniz ölmü$tür, resmiyet kazanmasini beklersiniz aglamak icin.
  
  hani su vardir, karakterinizi olusturan yapi cocukluk zamanlarinda verilen sevgiyle direk baglantilidir. ve bilirsiniz, dedeniz, sizin mimarinizdir da ayni zamanda ve onun ölmesi, özünüzden bir parcanin kaybidir aslinda ve bu yuzden sizden bagimsiz vucudunuzun tepki verdigi bir acidir. saf acidir..