claude monet

• monet, eşi camille ölüm yatağında yatarken, yaklaşan ölümün bir insanın yüzünde yarattığı değişiklikleri incelerken buluyor kendisini. bunu da şöyle anlatıyor: "[o] günlerimdeki takıntıyı, neşeyi, azabı bilemezsiniz... benim için hala çok değerli olan bir kadının ölüm döşeğinin başındaydım. kendimi onun trajik görüntüsüne bakarken buldum, elimde olmaksızın ışığın oranı gibi şeyleri belirlemeye çalışıyordum."
  
  eşinin yüzündeki değişimlerden büyülenen monet onu son bir defa daha resmetmeye başlıyor ve bu resmi diğer resimlerinde bulunmayan zarif bir dokunuşla bitiriyor. imzasına küçük bir detay ekliyor.
  
  renk paletini ve birazcık bile gelinciğin resmedildiği her tablosunu bilhassa çok severim; üniversitedeyken çeşitli derslerde ressamlığı hakkında güzel bilgiler de öğrendim; yaşadığım şehirde en sık ziyaret ettiğim müzede bile yüz eserinin olduğunu göz önüne alınca rahatlıkla bunun üç katı kadar monet eserini çeşitli müze ve şehirlerde yakından inceleme fırsatı bulduğumu da söyleyebilirim; ancak, ressamlığının ötesinde bir monet'yi ben ilk kez ve en belirgin biçimde camille monet sur son lit de mort adını verdiği bu eser ile gördüm.
  insanlar bakıp geçiyorlardı ve imzanın farkına dahi varmıyorlardı ancak tam dört defa dolaşıp dolaşıp bu tablonun önüne döndüm. baktım. inceledim. fotoğraflarını çektim. konusu itibariyle bayıldığım bir resim olmasa da, siyah bir kalp eklediği imzası ile resme bakana hissettirdikleri gerçekten muazzam.