imkansızın şarkısı

• öncelikle bir kaç genel eleştiri ve bilgi ile başlamak istiyorum. çoğu kişi gibi popüler kültür dayatmaları dışında okunulabilecek garip japon yaşam felsefesi izlerini ve sıradanlığını fazlaca barındıran bir kitap. ölüm temasının çok yoğun işlendiği ve bazı bölümlerin normalden fazla trajik bulunduğu bir kitap bana göre. fakat bu konunun derinlerine inmek gerekiyor. japonya intihar oranlarının en yüksek olduğu ülkelerden biri bundandır ki kitapta hep bir harakiri havası mevcut. ayrıca japon toplumunun sosyolojik yapısına bakıldığında "peach culture" dilimize uyarlandığında şeftali kültürü denilen yapıya sahip olması sebebiyle bireysellikleri hayatlarında bir hayli ön planda. peki bu tam olarak ne ifade ediyor? sosyal toplum içinde aşırı yalnız insanlar! herkes birbiriyle arkadaş olabilir fakat dost olmak epeyce zordur. özel alana saygı ile yalnızlık arasındaki çizginin dengesi tutturulamadığında depresif bireyler ve depresif toplumlar oluşturuyor. sosyokültürel yapıları depresyonu aslında kabul etmezken global dünya tekelinden payını japonya da malesef alıyor 90larda. kültür yozlaşmasıyla beraber ne hale geldiği düşünülmeyen bir toplum oluşturuluyor. nacizane görüşüm ise kitaptan yola çıkarak şudur ki terapi merkezleri klasik japon felsefesinde ilaçlardan daha çok yer tutuyor ve murakami de bunu kitabında yine güzelce kullanıyor fakat intihar gerçeğiyle de birleştirmeyi bırakmıyor. buna kaçınılmaz bir son olarak mı bakıyor bu konuda soru işaretleri kafamda ve araştırmaya devam edeceğim fakat bir kitaba boş demeden önce ya da derin olmadğını söylemeden önce iyi argümanlara sahip olmak gerektiğine inanıyorum. popüler şeylerden bende kaçarım fakat bu kitabın popülerliği kesinlikle çok farklı çoğunuzun bayıldığı bir fi-çi-pi serisi değil ya da grinin elli tonu ve devam kitapları gibi. silkeleniniz ve kendinize geliniz lütfen...