nazım hikmet

• “yaşarsın, karıcığım,
  kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda;
  yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı,
  en fazla bir yıl sürer
  yirminci asırlarda
  ölüm acısı.
  ölüm
  bir ipte sallanan bir ölü.
  bu ölüme bir türlü
  razı olmuyor gönlüm.
  fakat
  emin ol ki, sevgili,
  zavallı bir çingenenin
  kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
  geçirecekse eğer
  ipi boğazıma,
  mavi gözlerimde korkuyu görmek için
  boşuna bakacaklar.
  
  ben,
  alacakaranlığında son sabahımın
  dostlarımı ve seni göreceğim,
  ve yalnız
  yarım kalmış bir şarkının acısını
  toprağa götüreceğim...
• en güzel ve en gerçek şeyin yaşamak olduğunu biliyorum da bildiklerimle yaşayamıyorum ah nasıl bir kaos bu anlatamıyorum taşıyor benden bildiklerim yaşayacağım günlere akıyor yaşıyorum kendi bildiklerimle kafamın içindekilerle ama yaşamak başkalarının bildikleriyle şekilleniyor insanlar başkalarının bildiklerini tekrar ediyor. işte bu ezberlerden uzakta bir yaşamak benimki. sahi sincap da böyle mi yapıyordu insanlardan uzakta kendi doğasındayken ciddi.
  
  nazım
  sen
  neden
  haziranda
  öldün