sözlük yazarlarının şiirleri

• bütün beyazlar düş kazıyor yüzüne
  mumlara and içmiş şarapların gölgesinde
  şifa dağıtan ağaçlar soluyorum
  karanlık sığmıyor gözbebeklerime
  bütün beyazlar düş yoğuruyor kalbime
  ben inatla buseden bir köprü kuruyorum
  bu imkansız denizlerin üstüne
  kabuslara and içmiş aşkların beşiğinde
  olur olmadık sevinçler duyuyorum
  çığlıklar yığılırken yüzüme.
• arkadaşlar şiir demişler, aklınıza geleni yazın dememişler. herkes şair olmuş. arka fonda ne çalıyor?
• ben o vaktin adamıydım
  yitirdim o güzel vakitleri pencere kenarlarında beklerken
  istanbul bahtiyar değildi artık
  anlamsızlaşmıştı her şey
  hayatın rengini kaybettiği zamanlardı
  
  saat cehennemi gösteriyordu
  yüz yaşını çoktan geçmiştim
  zamana inanmam diyordum oysa
  şimdiyse…
  
  vakit sabahın koyu mavisiydi
  vardım ve çaresi yoktu
  yoktum ama hayattaydım
  varlıkla hiçlik arasındaydım
  
  araftaydım
  
  ne zamandır oradaydım bilmiyordum
  bilmemek büyük bir erdemdi o vakitler
  faust bunu duysa gülerdi
  ama faust da zamana yenildi
  ikimiz de birer yitik insandık karanlığın ortasında
  ve ışığı beklerken o günün sabahında
  o güneş hiç gelmedi
  güneş doğmak istemedi o sabah saat dörtte
  ben de yirmi iki haziran bindokuzyüzdoksanüçte
  
  neyden kaçıyordu bu saat, nereye ilerliyordu?
  ne acelesi vardı? neden hiç soluklanmıyordu
  geçmişe gitmek istememesinin sebebi bize aynı acıları yaşatmamaksa
  biz neden hep aynı acıları yaşıyorduk
  neden çaresiz ve zavallıydık sokaklarda
  ve vakit neden hiç kimseye hesap vermiyordu?
• 16
  
  vursa da bedene sam yeli
  esse de gönülde gam yeli
  her birinden daha beterdir
  senden uzak düşenin hâli
• neden kimse inanmıyor
  birini;
  sadece "iyi olduğunu bilmek yeter" derecesinde sevebilmenin yettiği
  müzelik insanların varlığına?
  sayının çok az olması
  hiç olmaması mı demek
  ya da hiç olması...
  hiç de olsa çok olanlar vardır
  kimse inanmasa da
  bu bir masal değil üstelik
  hayatın içinin içi
  kimse uslu durmak zorunda da değil
  bazısı her şeyden çok sevebilir hiç'i...
• ayın karanlık yüzü
  
  ar kay gibi beyaz kay ar gibi
  korkular yağıyor korkular işlenmiş kanaviçe
  öyle olursa böyle olur, şöyle olursa şöyle
  varsaymaya korkanlar korkuyorlar korkmaktan
  oysa hepimiz bir rüya gördük dün gece
  gözlerimiz kapalıydı ve dudaklarımız konuşamayacak kadar kapalı
  kim uzattı o eli, orada henüz olmayan biri
  şu halde biz değil miyiz kendimize uzatan o eli
  öyleyse biz herkesiz, herkes bizsiz hiç kimse
  gireceğin yer kadardır kafan, daha fazlası deli
  
  ay artık tamamen aydınlık bunu keşke birisi haykırsa mezarlara
  ölmeden önce ölmüş bir sürü korkak kendini kandırarak
  neymiş, kaf dağının arkasında devler
  kuşandım işte kılıcımı hani nerdeler?
  keşke doğrulup asıl bizim devi görseler
  üstelik kaf dağı da yok sade beyaz saray
  onu da aydınlatıyor bizi aydınlatan dolunay
  
  hadi biz neyse de, neden çekip gitmiyor bu ay
  haziran değil, o zaten yok, onu biz uydurduk.
  ay ya işte sürekli peşimizde, şehre inmiş kurt gibi
  gerekirse eski insanlar kadar inanalım ona
  her şeye kadir diyelim, gitsin kendini kurtarsın.
  korkmasın leke gibi solup da kaybolmaktan
  yorulmuştur zaten sürekli beyaza boyanmaktan.
• ateş sönse de karşıki tepede
  umudun dumanı hala tütmekte
  akıp gider zaman avucumuzdan
  güzel günler zihnimizde bizimle.
  
  sona beraber kürek çekiyoruz
  dünyanın yarısı boş mu be âdem?
  yokuş yukarı kamyon itiyoruz
  derdimiz bir gün biter mi be âdem?
  
  bir güz ki daha berbat zemheriden
  hayal ters kelepçe derdest edilen
  merhamet bekleme asla zalimden
  geçip gideriz elbet bugünlerden.^*
  
  edit: adem ah dagi'nin uyarısıyla düzeltildi.
• kalbi, yarım kalmış bir kanaviçe
  desen desen içlenmiş kaderine
  bir gözyaşı dikmiş kefenine
  yüzlerce gül bitmiş ölüsüne.
  
  desen ki bitsin bu işkence
  bilirsin bakmaz berisine
  kaçar ki susmaz kuşlar
  döner bir meczup gülüşüne.
• daldın mı deryaya
  avının peşinde
  bir karabatak gibi
  bata çıka
  sırılsıklam
  kaldın mı hiç
  ellerin boş
  gönlün loş
  koş koş
  hep aynı
  döngüden
  geçtin mi?
  
  kandın mı yalana
  yolundan sapmış
  bir derviş gibi
  cana döne
  sırılsıklam
  yandın mı hiç
  ellerin kor
  gönlüne sor
  zor zor
  hakikat kervan
  bezmi alem
  titreşimdi.
  
  titre şimdi!
• özgürlük çanları şer oklarıyla susmuşken doğunun üstünde
  hayalleri tutsak, düşünceleri tutsak kadınlar korkuyla beklerler
  örselenmiş ruhları, yitip giden benleri özgürlüğü yakalamaya çalışır el sallayarak
  güneşin kızılına sığınır bedenleri
  güneşin kızılına sığınır
  güneşin kızılına
  güneş kızıl
  kızıl
  kız
  geleceği beklerken sessiz ve sözsüz nesiller geçmişe döndürüldüler
  kalpleri kelepçeli kadınlar dünyanın cehenneminde ya da öbür dünyanın cenettinde sevgiden uzak saygıyla boyun eğerler
  onların umutları ve yumrukları karanlıklar üzerinde sonsuza dek şavkacak
  karanfilin kokusunda ya da kızıllığında
  karanfilin kızıllığında
  karanfil kızıl
  kızıl
  kız
  haykırın özgürlüğün ve beraberliğin adını hep bir ağızdan
  haykırın doğa gibi yangınların alevine tutsakken
  haykırın doğa gibi yağmurların suyuna muhtaçken
  siz de yarınlar hiç olmayacakmış gibi, karanlıklar hiç aydınlanmayacakmış gibi
  haykırın doğa gibi
  haykırın doğa
  haykır doğa
  haykır
  hay