görünmek

• anlaşılmak, ortaya çıkmak, invisible iken belirmek gibi anlamları olan fiil. ^*
• (bkz: gözükmek)
• görülmekten farklı bir kullanım alanı hatta anlamı vardır.. benzer örnekler üzerinden gidince daha iyi anlaşılabilir..
  
  bakılmak..
  bakınmak..
  
  sarılmak..
  sarınmak..
  
  dövülmek..
  dövünmek..
  
  görüldüğü gibi -n ekinin kullanıldığı durumlarda eylem yapanla daha bi özdeş.. kendi kendine yapılıyor gibi..
  
  öyleyse görünmek için birine kendini göstermek diyoruz.. görülmek içinse biri tarafından bilerek ya da bilmeyerek görünür olmak diyebiliriz..
  
  yok lan.. yine aynı şey gibi oldu.. neyse o kadar farklı da değilmiş galiba..
• kişinin ancak "istediğinde" başarabildiği eylem.
• monster/dev nasıl saklansın? görünmek ve göstermek zorunda.. (bkz: mostra/@ibisile)
  
  (ilk giri tarihi: 31.5.2017)
  
  (bkz: görünmemek), görmek/@ibisile, görükmek/@ibisile
  (bkz: görünüş), görünüm, görüngü, görünü
  (bkz: peyda olmak), ortaya çıkmak, belirmek, tezahür
  (bkz: gözükmek)
• cok zahmetli. icinde yasadigimiz toplumda zaman, enerji ve para istiyor. gorunmek ile ilgili neler dusunup hissettigimi paylasmayi istiyorum. once bedenimize gecirdigimiz giysi ve bir yigin ivir zivirla baslayayim.
  
  giyinmek benim icin bedeni ortmek icin yaptigim bir eylem oldu cogunlukla. annem ben cocukken heves etmis ve sac tokamdan coraplarima kadar her seyimi buyuk bir uyumla secmis ve beni ozene bezene giydirmis. cocukluk fotograflarimdaki o cocuk su yetiskin halimden daha iyi giyiniyor bence. gerci orada beni giydiren annemdi ve benim boyle seyleri dusunmem gerekmiyordu. simdi ise giyecegim her seye kendim karar vermem gerektiginden bunu biraz yorucu buluyorum. oturup bir sonraki gun ne giyecegime iliskin saatlerce dusunmuyorum elbette. en fazla 10 dakikami ayiriyorumdur. baska da bir sey yapmiyorum. ne sacimin bicimini degistirmek ne de makyaj yapmak gibi bir derdim var. sevmiyorum. gerekli de bulmuyorum. zamanimi daha farkli seylere harcamayi tercih ediyorum; ama bir yandan da cagdas dunyanin, toplumun ya da artik ne derseniz onun beklentisi, benim belirli kurallara uyarak giymem yonunde oldugu icin konferanslarda, is basvurularinda ya da genel olarak resmi herhangi bir etkinlikte takim elbise giymem bekleniyor ya da dugunler, senlikler ve ya da benzeri etkinliklerde ise ona uygun giyinmem gerekiyor. bunlardan yaptigim var, yapmadigim var. uydugum var, uymadigim var. bir yandan "toplumun sacma kurallarinin cani cehenneme!" diyorken bir yandan da "simdi boyle gidersem cok paspal gorunurum. 'duzgun' bir seyler giyeyim." diyerek ic cekiyor ve beklenti yonunde giyiniyorum. yalnizca giyiniyorum. dus aliyor, giyinip cikiyorum. ne sacima ne de yuzume bir sey yapiyorum. hazirlanmak icin harcanan zamani kayip olarak goruyorum.
  
  bakin bu konuda da durust olayim. tum bunlarin sacmalik oldugunu dusunsem ve kendi istedigim gibi gorunmeye gayret etsem de uymamis, yeterince ozenmemis, ne bileyim, sacina basina hicbir sey yapmamis olmaktan oturu bakimsiz hissetmekten de alamadigim oluyor kendimi. dugune gidilir. "sacini yaptirmayacak misin?" denir. "hayir" derim. "e yuzune bir seyler surseydin?" denir. "sevmiyorum." derim. "saclarini duzlestirseydin bari?" "ben aslan yelesi saclarimdan memnunum!" diye isyan ettirene kadar rahat vermezler. "tamam, sen dogalsin." "yahu ben bir sey olmak istemiyorum ki. oldugum gibi var olmayi surdurmek neden bu kadar zor?"
  
  zaten giyinmeyi bilmek de ayri bir mesele. gozlemlerim, giyinmenin ogrenilen bir beceri oldugunu, deneyimlerimse guzel gorunmek icin zaman, enerji ve para ayrilmasi gerektigi soyluyor. etegin ustune tisort, ayagima da spor ayakkabi gecirip cikan biri olarak, cinsdaslarimin buyuk cogunlugu hemen her gun saclarinin her bir telini duzeltmesi, makyaj yapmasi, tirnaklarina bakim yapip oje surmesi ve hatta topuklu ayakkabi ile gezmelerini hayretler icinde izliyorum. azimlerini takdir etmekle kadinlarin uzerindeki bu "bakimli" olma baskisina kufur etmek arasinda gidip geliyor ve kendim bundan dislanmis hissetmeden nasil siyrilabilirim diye karar vermeye calisiyorum. insanlarin zamanlarini, enerjilerini ve paralarini bunlara ayirmalari beni ilgilendirmiyor olsa da iclerinde olmak bana kendimi pek iyi hissettirmiyor; cunku kendimin nasil gorundugunu umursamayacak bir kafaya henuz erisemedim. dedim ya, tum bunlar zaman, enerji ve para gerektiriyor. bense zamanimi, enerjimi ve parami baska seylere harcamayi daha mantikli buluyorum.
  
  bir de bedeninizin nasil gorundugu meselesi var. acikcasi toplumun guzellik algisindan da etkilenmis durumda oldugumdan bedenimden de pek memnun degildim upuzun bir suredir. topluma kizsam ve uzerimdeki etkisinin, dayattiklarinin ne kadar anlamsiz oldugunun farkinda olsam da ondan bagimsiz olamiyorum. lanet olsun topluma ya da ondan kurtulamayan kendime! bulundugum kilo kendi boyum icin ortalama bir kiloydu. "madem memnun degilim. o zaman degistiririm." diyerek kilo vermeye karar verip duzenli kosu ve saglikli beslenme aliskanliklariyla istedigim kiloya indim. kendimi eskiye gore daha iyi hissettigimi soyleyebilirim ve bu salt kilo vermis olmaktan degil, yasam tarzimi da daha iyi hale getirmis olmaktan. bu ayri bir konu tabii. bu surecte gordum ki fit bir bedene erismek icin de azimsanmayacak miktarda zaman ve enerji harcamak gerekiyor. irade ve adanmislik da istiyor. bazi insanlarin isinin bu olmasina sasmamali. yani fit olmaktan, iyi ve guzel giyinmekten para kazaniyorlar insanlar. bayagi yatirim yapilacak alanlarmis bunlar aslinda. dusundugumden fazla zaman ve enerji istiyormus.
  
  tum bunlardan cikardigim sey, gorunusumuze bircok anlam yuklemis oldugumuzdan, nasil gorundugumuz uzerine zaman, enerji ve para harciyor oldugumuz. daha iyi ve guzel gorunmek icinse daha fazla zaman, daha fazla enerji ve daha fazla para harcamamiz gerekiyor. cok yorucu. insanlarin gorunuse bu kadar anlam yukledigi ya da gorunusten bir suru anlamlar cikardiklari, zihne degil cisme odaklandiklari bir dunyada yasamak ise en yorucusu.
  
  dusunup tasuniyorum. kendime bakiyor, benim icin neyin onemli oldugunu anlamaya ve guvensizliklerimi cozmeye calisiyorum. kafama esiyor ve bir seyler deniyorum. gorunmek istemedigime karar verdim en sonunda. yasamima bir beden olmadan yalnizca bir bilinc olarak devam etmek istiyorum. keske boyle bir secenek olsa. keske yalnizca beyinle ugrassam da bedene iliskin ivir zivirlar aklimi mesgul etmese.
  
  yazi da olmadi. bence bir sure bilinc olarak var oldugumu da caktirmayayim.
• kimine göre var olmanın kanıtı. kimileri var olduğunu fark etmek için görünür olmak gerektiğine inanır.
  
  peki ya görünmeyenler? onlar kendilerini görüyor bence, ama birbirlerini görüyorlar mıdır, bilemem. bir görünmeyen olarak, bazı görünmeyenleri görebiliyorum. daha fazlasını görmek içinse, görünür olanlara bakmayı bırakmak gerek belki de.
• kapladığımız alan sadece, fazlası değil.
• bazen #149720360