nosce te ipsum

• nosce te ipsum - kendini bil!
  
  yaşamı ve insanlığımızı anlamak için, hayatı sadece “içinde ve bir parçası” olarak algılayıp yaşayabildiğimizde gerçekten yaşıyor olduğumuzu bilebilmek için bu iki sözcükten daha fazlasına ihtiyacımız var mı? belki de var! çünkü zihnimiz, bir yandan muhabbet salgılayarak dünyayı kendi yaşayabileceği bir yere dönüştürmeye çalışırken, bir yandan da bahaneler ve kuşkular üreterek, edindiği yaşam alanlarını yerle bir etme eğiliminde. belki de sırf bu yüzden yalnızız, engellenmişiz, hayallerimiz sınırlanmış; yani bir türlü kendimiz olamıyoruz... işte bu son cümle hiç de masum değil! kolaycı, yapay, kompleksli, kirli, kandırmacı bir acınasılığı var bu cümlenin. ve aynı zamanda bir ucubenin resmini apaçık gözler önüne seriyor: toplum denen ucubenin resmidir bu. düşündüğünün, yaptığının sorumluluğunu üzerine alamayan, eylemlerini diğerine duyduğu ama ifade etmekten korktuğu öfkenin iteklemesiyle yarım yamalak gerçekleştirebilen, zaman zaman “kimse beni anlamıyor”un eteğinin altına saklanıp, eline bir kibrit geçtiğinde ilk işi o altına saklandığı eteğin dışında ne var ne yok hepsini tutuşturmak olacak güdük kuklaların resmi!