melankoli

• en güvendiğim, bana en ait olan duygum; çünkü hep benimle, hep benim bir parçam. hayat bana sık sık sanki sırtımda koca bir yükle yokuş çıkıyormuşum da, hiç düzlüğe varamıyormuşum gibi hissettiriyor. bu yolda bazen ne kadar güzel şeylerle karşılaşsam da, hiçbir şey yorulduğum gerçeğini değiştirmiyor. ve o yolların hepsi benim içime çıkıyor, orada en çok karşılaştığım şey de bu duygum. zamansız gelip kök saldı içime.
  
  acı değildir melankoli; çünkü mutluyum dediğim zamanlarda da içimde hiç solmayan bir duygu, bazen de hüznün verdiği huzurdur. hayata dönük tarafımla hayattan kopmuş tarafım arasında ince bir çizgidir.
  
  aynı zamanda bir ruhu en yaratıcı, en verimli, en bilinçli hale getiren duygudur. içine dönmektir, kendini bulmaktır, başkalarına bağlı olarak yaşanan mutluluklardan kopmaktır. gülüşlerin arkasında bazen kendini tutamayan gözyaşları, güzel beraberliklere rağmen gelen yalnızlık hissi, mutluyken içten içe kendini hatırlatan hüzün ve ilham kaynağıdır melankoli.
  
  galiba sonbaharı da bu yüzden çok seviyorum. dökülen yapraklardır benim mevsimim, benim ruhum. evet melankoli bir mevsim olsaydı kesinlikle sonbahar olurdu.
  
  edgar allen poe: "güzelliğin hangi çeşidi olursa olsun, onun gelişmesi hassas ruhu gözyaşlarına boğar. bu yüzden melankoli; tüm şiirsel tonların en yasal olanıdır." demiştir. tam olarak böyle işte...