doraibu mai ka

• bu sene izlediğim bağımsız filmler arasında (bkz: verdens verste menneske) ile birlikte en iyisi. diyalogları, karakter gelişimleri tek kelimeyle kusursuz. ilk bakışta durağan bir yapıda gibi dursa da film boyunca kurulan ilişkilerde yüksek tansiyon yerine yüksek bir anlayış ve cesaret var. kafuku'nun olduğu kayıtsız gibi görünüp içinde fırtınalar kopan insanla bağ kurmamak, şoför misaki'nin çocukluk travmalarını derinden hissetmemek mümkün değil. iyi bir film yapmak her ne olursa olsun iyi bir hikayeyle mümkün oluyor. bunun için murakami'nin bir öyküsünü seçmek ve içinde çehov hayaletleri dolaştırmak her ne kadar güvenli bir alan gibi gözükse bile hakkını vermek de bir o kadar zordur eminim. yönetmenimizi ellerinden öpüyorum. olmuş filmdir. denk gelirseniz sektirmeyin sevgili sinema severler.