kendine değer vermek

• kendi değerini bilmek/kendini sevmek, "ben şunları yaptım, edindim, başardım"dan ziyade yapamadıklarından, olamadıklarından ve olduramadıklarından utanmamayı seçtiğinde içselleştiriliyor ve dolayısıyla kalıcı hale geliyor bence.
  
  yani bi yerde bugün neysen osun. olduğundan başka bir şey olmana da gerek yok. sen yine istersen çabala tabi, öğrenmek, değişmek, gelişmek, hayatta bi amaç sahibi olmak güzel de edinimlerin sonucu sen şimdi olduğundan daha değerli olmayacaksın aslında.
  
  yani ben şahsen seni seviyorsam yine severim mesela, banane ki yaptıklarından, başardıklarından.
  
  ama işte insan kendine bu kadar yüce gönüllü olamayabiliyor. kendine nasıl acımasız davranıyorsa herkes de ona aynı acımasızlıkta bakar sanabiliyor.
  
  böyle zamanlarda da "ya kendine gel sen şöylesin böylesin, bak neleri yaptın, kendi değerinin farkına var" ara gazlarından çok, "e insansın işte ya, utanılacak hiçbir şey yok insana dair şeyler yaşamaktan, yaşadıklarında yalnız da değilsin ama gel hele bi kendi hikayene tüm açık yürekliliğinle sahip çık" kafası daha çok işe yarıyor gibime geliyor.