vince gilligan

• bu adamın tarantino hayranlığını sinematik üslubunda yeterince görmüştük dimi? bunu kanıtlayan bir başka şey de vince'in olaydan çok duruma önem veriyor olması. yukarıda naziler ve meth çetesi çatışırken lydia'nın aşağıda kulaklarını kapatıp olaydan uzak kalmaya çalışmasını hatırlayın. lydia'nın nasıl bir karakter olduğunu anlatan muazzam bir sahneydi. çoğusu eleştirmişti bu ne lan aksiyon sahnesini göstermemek nedir falan diye.
  
  reservoir dogs'u hatırlayın şimdi de. birden ortalığın kan gölü olduğu sahnelere geçiyor film. o anda karakterlerin nasıl davrandığına falan odaklanıyor vs. pulp fiction'da çanta açılıyor ve sarı bir ışık çarpıyor yüzlere. ama çantada ne olduğu gösterilmiyor. karakterlerin tepkileri gösteriliyor. bu bir hikaye anlatış tekniğidir. ve muazzamdır. al sana mis gibi bir paralellik daha. vince'in o işlerine laf atanları tarantino başlığında tarantino'yu överken görmeyeyim kafasına sıçarım pmfkfm.
  
  not: ilgili hikaye anlatımı tekniğini ve güzelliğini ve olması gereken olduğunu anlatan süper video:
  
  https://www.youtube.com/watch?v=-6guek3nvri
  
  https://www.youtube.com/watch?v=7gwchcnvppe
  
  bir karakter kapıyı açarken aynı zamanda "bak şimdi kapıyı açıyorum" diyorsa bir sahnede, o filmden bir cacık olmaz yani. seyriciyi gerizekalı yerine koymak ya da filme boş boş sahneler ve replikler doldurmak demektir bu tutum. gustavo fring dea soruşturmasından sonra asansöre bindiğinde şizo gibi monologlar kurabilirdi. kurdu mu? hayır. onun yerine naptı? kamera parmaklarına odaklandı. stres olduğu belli olan parmak hareketlerini gösterdi. işte vince ve tarantino gibi adamlar ve eserleri bu yüzden dahiyane, bu yüzden şahane.