ölüme saygı

• erdem beyazıt'tan pastoral bir ağıt. içimdeki her noktaya nüfuz ediyor bütün dizeleri. sanki bu bir şiir değil de benden bir parça. öyle bir son dörtlüğü var ki tüm düşündüklerimi özetliyor.
  
  ölümün gözlerinin içine bakmaktan kaçanlar içinse elbette bu şiir bir korku filmidir. istediğiniz kadar saklanın bu şiirin anlattıkları bir gün gerçek olacak. ve o zaman saklanacak/kaçacak yer bulamayacaksınız.
  
  ölüm bir melek elinde gelir
  
  ve öper usulca çocuk yüzleri.
  belki bir gün kurtuluruz
  karıncaların yolunu şaşırtan ince rüzgarlarla
  kaplumbağaların hasret kaldığı derin tepelerde
  çocuk gibi bakalım mavi sulara
  şehirlere bakalım insanlığımızı eskittiğimiz
  sislerden dumanlardan yollara atılan
  mısır koçanlarından
  belki tutarız birgün belki kurtarır bizi
  simsiyah saralım bezlerle dağları rüzgarları
  gül bahçeleri ağlasın
  dallarda salınan çocuk salıncakları ağlasın
  kırmızı balonlar bizsiz kaybolsun gökyüzünde.
  haydi sığının şehirlere
  
  kabuğunuza çekilin yorganınızı çekin üstünüze
  kalsın titrek ve mavi elleriniz
  bekleyin geliyor ölüm usulca
  usulca girer koynunuza
• 21. yy'da unuttuğumuz bir değer. ölene hala saygı göstersek de ölüme saygı göstermiyoruz. 3-5 aylık ömür katacak kanser cerrahisinin mantığını bir doktor adayı olarak hala anlamıyorum. o kadar acı ne için, kaliteli bir ölüm daha yeğ değil mi? tıbbın asıl amacı ne? ömür uğruna bunca acı değer mi? yoksa ben mi ahkam kesiyorum? tüm bu sorular o hastalara baktıkça aklıma geliyor ve maalesef yanıt bulamıyorum. bu yolu seçen hastalara saygı duyuyorum ama içimden bir ses bu hastaların ve yakınlarının iyi aydınlatılamadığını söylüyor.
• (bkz: kanser cerrahisi)
• yaşamın beş para etmediği bir dünyada sözde yaşama saygı duyuluyor görüntüsü vermek istenen yavşaklık!
  gidin bakın en basitinden cenazelere üç beş mevta muhabbetinden sonra konu hemen siyaset ve ticarete geliyor!