maara

• suriye'nin kuzeybatısında idlib'e bağlı bir yerleşim merkezi.
  
  maara'nın bugününü düne bağlamak amacıyla amin maalouf'un "arapların gözüyle haçlı seferleri" (les croisades vues par les arabes) adlı kitabında birkaç paragraf okumakta yarar var (sayfa 61-65, mehmet ali kılıçbay çevirisi).
  
  "(...) frenkler (haçlı seferleri, invulnerable) gelene kadar, kent halkı sur çemberinin gerisinde güvenlik içinde yaşıyordu. bağları, zeytinlikleri ve incirlikleri onlara mütevazi bir refah sağlıyordu (1098 civarından bahsediliyor, invulnerable). kentin işleri, halep'teki rıdvan'a (selçuklu beyi) itibari bir şekilde bağlı olan, babacan ve hırsı olmayan yerel eşraf tarafından yürütülmekteydi. maara'nın iftihar ettiği şey, arap edebiyatının en büyüklerinden biri olan 1057'de ölmüş bulunan ebuula el-maari'nin doğduğu yer olmaktı. özgür düşünceli biri olan bu kör şair, yasaklara aldırmadan döneminin adetlerine saldırmaya cüret etmişti. şunu yazmak için cesaret gerekirdi:
  
  "dünyada yaşayanlar ikiye ayrılır,
  beyni olup dini olmayanlar,
  ve dini olup beyni olmayanlar."
  
  ölümünden kırk yıl sonra, uzaklardan gelen bir fanatizm, görünüşe göre maaralı şaire hem dinsizliği, hem de efsanevi kötümserliği konusunda hak verdirtecektir:
  
  "kader bizi cammışız gibi kırıyor,
  ve parçalarımız bir daha hiç birleşmiyor."
  
  nitekim, kenti bir harabe yığınına çevirecek ve şairin hemcinslerine ilişkin olarak çok sık dile getirdiği küçümseme, burada en gaddar şekilde resmedilmiş olacaktır.
  
  maara sakinleri, 1098'in ilk ayları süresince, kapılarından üç günlük yürüyüş mesafesinde cereyan eden antakya çarpışmasını kaygıyla izlemişlerdir. sonra, frenkler zafer kazanmalarının ardından birkaç komşu köyü yağmalamaya gelmişler ve maara bu saldırıların dışında kalmıştır, fakat bazı aileler, halep, hıms (humus, invulnerable) veya hama gibi daha güvenli yerlere gitmek üzere kenti terketmeyi tercih etmişlerdir. kasım sonlarına doğru binlerce frenk kentin etrafını çevirince, bunların kaygıları haklı çıkmıştır. kent halkından birkaçı kaçmayı başarmışsa da, çoğu tuzağa yakalanmıştır. maara'nın bir ordusu yoktur, küçük bir kent milis gücü vardır. bunlara, askeri deneyimi olmayan birkaç yüz genç insan çabucak katılmıştır. iki hafta süresince korkunç şövalyelere cesaretle direnmişler, hatta kuşatıcıların üzerine surların tepesinden arı dolu kovanlar bile atmışlardır.
  
  ibn el-esir şöyle anlatacaktır: "onların bu inadını gören frenkler, surlarla aynı yükseklikte ahşap bir kule yaptılar. dehşete kapılan ve morali bozulan bazı müslümanlar, kentin en yüksek binalarını tahkim ederek kendilerini daha iyi savunacaklarını düşündüler. böylece surları bıraktılar, ama tuttukları yerleri de adamsız bırakmış oldular. onları başkaları izledi ve surların bir bölümü daha terkedildi. kısa bir süre sonra surların tamamı savunacak adamdan yoksun kaldı. frenkler merdivenlerden tırmandılar ve nüslümanlar onları burçların tepesinde gördüklerinde cesaretlerini kaybettiler."
  
  11 aralık akşamı olmuştur. ortalık çok karanlıktır ve frenkler şehre girmeye cesaret edememektedirler. maara'nın önde gelenleri, saldırganların başında bulunan antakya'nın yeni efendisi bohemond'la temasa geçerlar. frenkler'in önderi, eğer çarpışmayı keser ve bazı binalardan çekilirlerse, halkın hayatına dokunmayacağına söz verir. onun sözüne umutsuzca güvenen aileler, kentin ev ve mahzenlerinde toplanır ve bütün gece titreyerek beklerler.
  
  frenkler şafakla gelirler, tam bir kıyım olur. "üç gün boyunca insanları kılıçtan geçirdiler, yüzbinden fazla kişi öldürdüler ve çok esir aldılar." ibn el-esir'in verdiği rakamlar elbette abartılıdır, çünkü kentin düşmeden önceki nüfusu muhtemelen on binin altındaydı. fakat dehşet, kurbanların sayısından çok onlara uygulanan muameleden kaynaklanmaktadır.
  
  "maara'da bizimkiler yetişkin putataparları kazanlarda kaynatıyorlar, çocukları şişe geçiriyorlar ve kızartarak yiyorlardı". frenk kronikçi raoul de caen'ın bu itirafını maara yakınlarında oturanlar okuyamayacak, ama gördüklerini ve duyduklarını hayatlarının sonuna kadar hatırlayacaklardır. çünkü yerel şairler tarafından ve sözel gelenek ile yayılan bu gaddarlıkların anısı, zihinlerde silinmesi zor bir frenk imgesi yaratacaktır. bu olaylardan üç yıl önce komşu şeyzer kentinde doğan vakanüvis usama ibn munkid, bu günü şöyle yazacaktır:
  
  "frenkler hakkında bilgisi olan herkes, onların tıpkı hayvanların güç ve saldırganlık üstünlüğüne sahip oldukları gibi cesaret ve coşkuyla çarpışma üstünlükleri olan, ama bunun dışında birşeyleri bulunmayan hayvanlar olarak görmüşlerdir."
  
  frenklerin suriye'ye geldiklerinde yarattıkları izlenimi iyi özetleyen, iltifatsız bir yargı: kültür yönünden çok üstün, ama her tür mücadeleciliğini kaybetmiş bir arap milletinin, kolaylıkla anlaşılabilir kaygı ve küçümseme karışımı. türkler batılıların yamyamlığını asla unutmayacaklardır. onların destan edebiyatının tümü boyunca, frenkler hep insan yiyen kişiler olarak tasvir edileceklerdir.
  
  bu frenk imgesi haksız mıdır? batılı istilacılar, kurbanları olan kentin halkını yalnızca hayatta kalabilmek için mi yemişlerdir? önderleri, ertesi yıl papaya gönderdiği resmi bir mektupta bunu iddia edecektir: maara'da orduya korkunç bir kıtlık saldırdı ve onu müslümanların cesetleriyle beslenme zorunluluğuyla karşı karşıya bıraktı. fakat bu çabucak söylenmiş bir söze benzemektedir. çünkü maara bölgesi halkı, bu uğusuz kış boyunca, açlığın açıklamaya yetmediği davranışlara tanık olmuşlardır. nitekim bu insanlar, tafurlar denen fanatikleşmiş frenk çetelerinin kırsal alana yayılarak, müslüman eti çiğnemek istediklerini bağırarak söylediklerini ve akşamları ateşin etrafında avlarını yemek üzere toplandıklarını görmüşlerdir. zorunluluğun doğurduğu bir yamyamlık mı? fanatizmden gelen bir yamyamlık mı? bütün bunlar gerçekdışı şeylere benzemektedir, ama tanıklıklar, hem tasvir ettikleri olaylar, hem de bu anlatıların üzerine çöken sapık havadan ötürü bunaltıcıdırlar. maara çarpışmasına bizzat katılmış olan frenk kronikçisi albert d'aix'in bir cümlesi, bu konudaki dehşeti emsalsiz bir şekilde göstermektedir: "bizimkiler yalnızca öldürülmüş türk ve müslümanları değil, köpekleri de yemekten iğrenmiyorlardı!"
  
  ebuula'nın kentinin azabı, 13 ocak 1099'da yüz kadar frenk'in ellerinde meşaleler olduğu halde sokaklarda koşup, her evi ateşe vermesiyle sona erecektir. surlar çoktan taş taş üstünde kalmayacak şekilde yıkılmıştır.
  
  maara olayı, araplar ile frenkler arasında yüzlerce yıl boyunca kapanmayacak bir uçurumun açılmasına katkıda bulunacaktır. ancak hemen o anda dehşetten felç olan insanlar artık zorlanmadıkça direnmemektedirler. ve istilacılar, arkalarında dumanı tüten yıkıntılardan başka bir şey bırakmayarak güney yönündeki yürüyüşlerine tekrar koyulduklarında, suriyeli emirler onlara (frenklere, invulnerable) iyi niyetlerini kanıtlamak üzere bir sürü armağan götüren ve ihtiyaç duyacakları yardımı yapmayı öneren elçiler göndermekte acele etmektedirler (...)".
  
  edit: (bkz: les croisades vues par les arabes/@invulnerable)
• frenk yamyamlığının sembolü belde. suriye yaklaşık 1000 yıl aradan sonra yine vahşi yamyamların pençesinde tarih tekerrür ediyor.
• söz konusu şeyin popüler olmasının üzerinden çok zaman geçtiği belirten internet tabiri.
  (bkz: mağara)