sabih şendil

• 1926 - 2002 arasında yaşayan şairimiz.
• üzgündü istanbul şehri,
  tıklım tıklım doluydu beyoğlu’nda bütün meyhaneler.
  uçsuz bucaksız denizdi istiklâl caddesi,
  dalgası insan kalabalığından.
  ikinci dünya harbinin neticeleriydi bunlar.
  bir adam, bir küçük meyhanede,
  yaşamasını unutmaya çalışıyordu.
  onunla beraber içti sabih şendil,
  yalandan neşeli oldu.
  bir dünya yarattı kendine göre,
  yalandan kahkahalar attı.
  en nihayet bütün dertlerin, bütün üzüntülerin harman olduğu bir kadehle,
  hakikaten hayatını unuttu!
  içtikçe mavileşiyordu gökyüzü
  içtikçe hayat daha pembeleşiyordu.
  yalnız balık pazarı meyhanelerine olduğu gibi
  beyoğlu’nda iyot kokmuyordu akşam.
  kulakların çınlasın fethi giray
  bir kadın gidip geliyordu caddelerde,
  yalnızdı, ürkekti ceylan gibi.
  bir çiçek gibi düşmüş dalgalara,
  gözleri geceden kara bir kadın,
  bahtı gözlerinden kara.
  bütün kadınlar güzeldi,
  sarışınlar daha neşeliydiler.
  marızıblı misali apollinairin
  ışıl ışıl yanıyordu gözbebekleri.
  yollar kalabalıktı, hava soğuk,
  kar buram buram yağıyordu büyük caddelerine şehrin.
  
  bu muhteşem şiiriyle anmış olalım şairimizi.