hesabın var mı? giriş yap

  • saf, iyiniyetli fakat düz bir insandır.
    rönesans sonuçta herkes bir sanatla ilgileniyor, resimdir, mimaridir, heykeldir... ee haliyle her tarafta bir boya kokusu, tiner kokusu, vernik kokusu filan, bir süre sonra rahatsız olmuş belli ki adamcağız. en sonunda da isyan etmiş, ''yeter lan'' demiş, ''boya kokusundan kafam beynim döndü, rönesans'ı batsin'' demiş.

    ''işte bu anlayış yüzünden ülkemizde sanat gelişmiyor'' diyerek bir hıncal uluç yazısı tadında bitiriyorum izninizle entryimi

  • annemin birden bire yaslandigi yaz.
    uc kardesiz. annem gundelige gidiyor. babam kumarbaz. evden annemin pazara gidip en ucuzundan haftalik sebze ve para kalirsa da biraz meyve alalim diye biraktigi parayi bile alip kumara yatiriyor. evin kuytu koselerinde sabahlari annem, ogleden sonra babam; biri surekli bir sey sakliyor, digeri surekli onu bulup, kumara yatiriyor. sonra annem, paralari karsi komsu melahat teyzelere birakmaya basliyor.
    o arada, annem surekli bizimle pazarlik halinde: ''okuyacaksiniz, meslek sahibi olacaksiniz. bizim gibi olmayacak hayatiniz.''
    ''tamam anne'' diyoruz. tamam anne. yeter anne. yeter baba. yeter baba! bunu en cok kucuk abim soyluyor. ben pek sesimi cikaramiyorum. korkuyorum.

    buyuk abim o yaz askeri okulu kazaniyor. yazili sinavdan sonraki diger sinavlara girsin diye annemle babam, bizi birakip bursa'ya gidiyorlar. spor ayakkabisi olmadigi icin yalin ayak kosarak kazaniyor kosu sinavini. babam gururlu: "ciplak ayakla bile gecti butun cocuklari." sonra diger sinavlari da kazaniyor ama annem fikrini degistiyor. ''askeri okula gonderemem daha cok kucuk'' diyor komsulara. ama lıseye yazdirmak icin ceket lazim. okul ceketi cok pahali. para yok. hic mi yok? hic yok. sonra kapi kapi dolasiyor tum akrabalari: cocugunuza kucuk gelen lıse ceketi var mi? kimsede yok. hic mi yok? hic yok.

    ''daha ceketi bulamiyorsun, nasil okutacaksin ki'' deyip vazgeciyor. ve abim bursa'ya bir daha goturuluyor. donus yolunda annem yaslaniyor. 3.5 saatte genc bir kadindan yasli bir kadina donusuyor. geri dondugunde cok sasiriyorum. ama soramam. kizabilir.
    kayit icin bir kontrat imzalamamiz gerekiyormus. eger olur da abim okulda duramaz, mezun olmadan once ayrilmak isterse taahhütnamede belirtilen miktarda parayi odemek zorundaymisiz. iki de kefil istiyorlar. kefillerden biri annemin yegeni: imam. digerini bulamiyoruz. sonra bir komsumuz ''ben imzalarim'' diyor. onlar da fakir ama ''imzalarim ben'' diyen ali abi itfaiyeci. memur oldugu icin imzasi gecerli. sonra ali abi cok genc yasta kalp krizinden oldu. ailece hala dua ederiz ona. sonra...sonra daha baska bir suru hikaye.

    o yazin sonunda abimi gormeye gidiyoruz. cok guzel bir bahcedeyiz. heyecanla bekliyoruz. kapilar acilacak. ogrenciler bahceye cikacak. ve iste aciliyor tum kapilar: birbirinin ayni yuzlerce cocuk. hangisi abim anlayamiyorum. hepsi ayni kiyafet icinde. saclari ayni sekilde kesilmis. sonra kalabik arasindan yavas yavas yaklasiyor abim. onu gorunce neden bilmiyorum agliyorum. abim degil sanki. pazardan alinma ayakkabilarimdan birinin numarasi kucukmus: o gun ilk kez giydigimden daha once anlamamistik. ayagimi acitan ayakkabiyi cikariyorum. beyaz corabimda kan.

  • islam'da domuzun değil, domuz etinin yenmesinin haram olduğunu bilmeyen cahillerin tepki gösterdiği şey. açıp kitabı okumamışsın ama utanmadan ekşi sözlük'te başlık açıyorsun, allah'ın sığırı.

    ulan gerizekalı, inen ilk ayette bile "oku" derken sen okumadan, anlamadan yorum yapma yetkisini kendinde nasıl görüyorsun? öyle bilmediğin dildeki şarkıya eşlik eder gibi dua okumakla müslüman olunmuyor, açacaksın bildiğin dilde okuyacaksın, anlayacaksın, öyle konuşacaksın. sonra saçma sapan laflar edip böyle rezil olursun.

  • sirket yoneticisini yada herhangi bir insani, kirk yillik dostlari olmayan insanlarin arasinda 'dazlak' seklinde niteleyip kisiyi böyle bir baskasina tanitmaya calisan bir calisanin; tavrini begenmedigi musteriye, calisma arkadaslarina, havalimani yetkililerine neler soyleyebilecegi, nasil tavirlar sergileyecegi öngörüsü ve mantigiyla

    ve 3 dkdir tanistigi birine orantisiz bir guvenle sacma sapan laflar eden birinin is hayatinin gerektirdigi disiplinle basa cikamayacagi acik oldugundan,
    isten atilma kararini hakli buldugum,

    olayda adi gecen ismi nezaketsizce, dengesizce, saldirganca sozlukte ifsa etmesini dava konusu olarak yorumladigim,

    soz konusu markanin son kararini dogru bulmakla birlikte daha önceki elemeler konusunda daha dikkatli olmalari gerektigini hatirlatmak istedigim olay.
    rezalet puanim 0

  • bir anda, büyük bir soğukkanlılıkla ve çok kesin bir biçimde gerçekleştirilen temizliktir.

    aklıma hep schopenhauerın bize hoşlanmadığımız bir şey yapan bir sevgili ya da dost söz konusu olduğunda, olayı nasıl muhakeme etmemiz gerektiği ile ilgili tavsiyesini getirir bu nevi bir temizleme operasyonu.

    buna göre; değer verdiğimiz biri bize çok ters bir şey yaptığında, oturup o insana; bir de affedilmenin küstahlığı ile bize bir kez daha aynı şekilde davranmasına katlanacak kadar çok değer verip vermediğimizi muhakeme etmemiz gerekir.

    muhakeme sonucuna göre eğer o insan hala vazgeçilmez ise bizim için, onu affedebiliriz.bu durumda ilk fırsatta o davranışını yineleyeceğinden de emin olmamız gerekir. yok eğer vardığımız sonuç, o insanın bir daha aynı şekilde davranmasına katlanmaya gerek olmayacak kadar değerli olmadığı yönünde ise, onu hemen ve çok kesin bir biçimde hayatımızdan uzaklaştırmamız gerekir.

    kural şudur: affetme affedersen bir daha yapar.

    dolayısı ile özel hayattan insan silmek ya da o insanı özel hayatta tutmak şeklindeki seçeneklerden birine yönelmek aslında; o insanın aynı şekilde davranmasına ne kadar katlanabileceğimiz, katlanmak isteyip istemediğimiz ile ilgili bir muhakemenin sonucunda gerçekleşir.

    bir örnek vereyim. salt sinirlendi diye kendisinde bana bağırma hakkı gören bir sevgilim vardı. sanırım dört yıl kadar katlanılmaz olan bu davranışına rağmen hayatımda kalmaya devam etmesi gerektiğini düşündüğümden bana bu şekilde davranmaya devam etti. sonra ona çok açık bir şekilde bana bir daha sesini yükseltirse bunun son olacağını söyledim. o, kısa bir süre sonra bir kez daha bağırdı ve bu benim bildiğim son kabalığı oldu. çünkü artık bu kabalığa katlanmaya değecek kadar değerli değildi benim için ve silindi. hiçbir şey kaybettirmedi bu seçim bana ve hayatımda sinirlerine hakim olabilen biri için yer açıldı.

    tavsiye ederim. serinkanlılıkla muhakeme edin. kibarca uyarın ve kesin bir biçimde silin. hayatınızda lüzumsuz istihdam olmasın.