hesabın var mı? giriş yap

  • aç kalsalar yemek üzerine kahve içmezlerdi diye tahmin ediyorum.

    hava limanında normal şartlarda da pahalı olan yere oturursan az bile. madem doyacaksın çantana at bir iki ekmek arası bisey önceden hazırlanmış streçli falan aç ye yani.

  • iki sene önce.
    cerrahpaşa'ya yatıyorum.
    teşhis kötü, tanı kötü..

    cerrahpaşa geceleri karanlık, ıssız. aylarca yatıyorum, duvara görünmez çentikler atarak. on adım sayıyorum odamda, ayağa kalkabilsem on adım atarım odadan çıkmak için. ayağa kalkabilsem, şu pencereyi olsun açabilsem, yıldızları görebilsem... oysa odam çamaşırhaneye bakıyor, biliyorum.

    gece ıssız, gece uğursuz gibi sessiz. telefonuma bir mesaj düşüyor, tanrı'nın tesadüfler yoluyla benimle eğlendiğini düşünüyorum. deliler gibi ağlıyorum sonra, sonra gülmeye başlıyorum halime.

    "volkan konak- cerrahpaşa şarkısını xx kontöre cebine indir" diyen bir spam telefona düşen. inanır mısınız indiriyorum sittin kontöre, zil sesi yapıyorum. " cerrahpaşa'ya koydum canımın yarısını " diyecek kimsem olmadığı için o vakit, anamdan başka, daha bir ağlatıyor şarkı...

    orada öyle ince, öyle derinden anladım ki ben bu adamı. acısını acıma karıştırıp öyle bir ağladım ki, kimseler duymadan öyle feryatlar çıktı ki ağzımdan.

    şimdi her halta inat ayaktayım, şükür. cerrahpaşa'da değil, evimdeyim ama.. öyle bir anladım, öyle bir sevdim, öyle bir acısına ortak oldum, öyle bir ağladım ki bu adamla. işte bu yüzden tüm sikko anketlerde, ne zaman kim sorsa "en sevdiğin sanatçı kim?" diye, hep volkan konak derim. içten, yürekten söylerim, öyledir.

    az evvel cerrahpaşa'yı söyledi yine.
    öyle güzel söyledi ki...

  • yıllar önce sevdiceğimle okulun kafetaryasında oturuyoruz.
    çok seviyoruz birbirimizi fakat bunu hiç söylememişiz birbirimize, o ilk benim söylememi bekliyor bende onun.

    ıvır zıvır muhabbet derken elini tuttum.

    bak dedim şimdi eline parmağımla bişey yazıcam bakalım bilebilecekmisin.

    - bilirim tabi ne varki bunda.

    + bence bilemezsin.

    - taam yaz bakalım görecez.

    avucunun içine parmağımla "seni seviyorum" yazdım.

    kim milyoner olmak ister'de son soruyu bilmiş gibi heyecanlandı sevdiceğim..

    - ahahaha biliyorum biliyorum ne yazdığını.

    + tamam söyle ne yazdım?

    - seni seviyorum!

    + neeey??

    - seni seviyorum.

    + aahhh canım benim yaaa bende seni seviyorum!

    - pisliksin biliyosun dimi..(utandı kıpkırmızı oldu)

    on yıldan fazla oldu, hala seviyoruz birbirimizi.

  • ben bu yazın izlerini hala topuklarımın üzerinde taşıyorum.

    lise sondayım. üniversite sınavına gireceğiz ama umrumda bile değil. diyorum ki kendi kendime, bu sene lise bitsin seneye dershaneye giderim, rahat rahat da kazanırım...
    bir erkek arkadaşım var o dönem. dört yıla yakın birlikteydik. neyse o da üniversitede okuyor o ara. ama gitmiyor. öyle kaydı var sadece. onu da kafaladım yılın başında, benim gittiğim dershaneye yazıldı bu. o sene öyle ısınma turu olacak, sonraki yıl ciddi ciddi sınava çalışıp, birlikte aynı şehire gideceğiz falan. plana gel. sonra o beni kafaladı. biz tüm yıl gezdik tozduk. yalandan okula gidiyorum, son sene diye kasmıyorlar zaten. dershaneye desen gitmiyoruz. işimiz gücümüz serserilik.
    annem iş kurmuş, onu oturtmaya çalışıyor, haftanın en az üç günü eve gelmiyor. eşinden boşanmış zaten psikolojisi dağınık. bin tane derdi var. benim de üzerime çok gelmiyor. liselidir, ergendir, ya sabır ya sabır...
    öğlen bizim oğlanla yemek yiyoruz. şaka maka çocuk üç sene özel aşçım gibi her öğlen yemek yaptı bana. öyle baştan savma da değil, özene özene yapıyordu. hey gidi... neyse efendim benim okul bitiyor, soluğu deniz kenarında alıyoruz. akşam oluyor, annem o gün eve gelmeyecekse sahaya gidiyoruz basketbol oynuyoruz. araba bulursak cümbür cemaat geziyoruz. cemaatimiz de nerde it kopuk, nerde lise terk, nerde hayatı yatış üzerine kurulu, baba parası yiyen tip var onlar... ama hayat çok güzel lan. tatil gibi böyle. gülüyoruz sürekli.

    derken... bir gün annem eve geldi kapıyı kırar gibi çarparak. annem değil sanki çizgi film karakteri. alevler çıkıyor gözlerinden. nasıl sinirli... sen dur dur, te mart ayı gelsin, git dershaneye, bizim kızın durumu nasıl diye sor. onlar da desinler mi senin kız aylardır piyasada yok... sıçtığımın resmi.
    bana saatlerce bağırdı. saatlerce. yani yerden göğe kadar haklı, yaptığım şey düpedüz hayvanlıktı o ayrı. ama işte... konuşmasını ''sınava giriyorsun, sonraki gün işe sokuyorum seni. üniversiteyi kazandın, kazandın... kazanamadın işten çıkmak yok. bu sene çalışırsın, dershane paranı, harçlığını biriktirirsin. sonraki sene de işten çıkar, kendi paranla dershaneye yazılırsın. bundan sonra benden sana tek kuruş yok.'' diyerek bitirmese iyiydi.

    ben bir tutuştum... sınava kalmış bir ay. ben nazarlık birkaç yaprak test çözmüşüm, kitaplar falan tertemiz. hesaplıyorum... yaş 16. o yaz 17'ye giriyorum. annemin planına göre, kazanırsam 19'da gidebiliyorum üniversiteye ancak. ohooo çok geç. 16'dan bakınca 19 çok büyük. ya da bana öyle geliyordu.

    ne diller döktüm dostlar... dedim anne bi orta sonda dershane parası ödedin, lise 1 ve 2'de zaten sınav kazandım bedava gittim. bi de lise sonda dershane parası verdin, etti iki. millet yıllarca dershaneler, özel hocalar, neler neler yapıyor çocukları için :( sömürüye bak... dedi ki, valla güzelim milletin anası var, babası var. senin tüm masraflarını ben yıllardır tek başıma karşılıyorum. ha git babanı bulursan, ondan iste. verirse git dershaneye seneye. ben bu kadarını yapabiliyorum. kusura bakma.
    diyorum, anne lise mezunu mu kalmamı istiyorsun :( salak madem umursuyorsun, oturup çalışsaydın değil mi... annem diyor ki, hayat senin hayatın. ister lise mezunu kal, ister üniversiteye git. sen bana bunu yaptın ya, artık umrumda bile değilsin.
    araya adam sokuyorum (teyzeler, dede, anneanne, annemin arkadaşları...) yok, evde sürekli yalvarıyorum yok... kızgın, kırgın. çok da haklı. naparsın naparsın... ben bir kapandım odama. uyumuyorum, yemiyorum içmiyorum, ders çalışıyorum. manyak gibi ders çalışıyorum. delirircesine çalışıyorum. arabada sınava giderken bile formülleri ezberlemeye uğraşıyordum.

    neyse sınava girdik, çıktık. ertesi gün sabahın köründe kaldırdı annem. haydi, dedi. işe gidiyorsun.
    beş yıldızlı dev gibi bir otel. yüzlerce müşterisi var. beni de koymuş mu ana restorana komi olarak... housekeepinge koyacakmış aslında da doluymuş. sabah 7'de ordayız, akşam 10'a, 10 buçuğa kadar. annemin isteğiyle her gün mesaideyim. ilk günün sonuna doğru tak diye düşüp bayıldım yorgunluktan, düşün. ben ki gencim, çeviğim, yıllarca basketbol antremanlarında it gibi koşturmuşum ama iş o kadar yorucu ki bünye kaldırmadı. annem bizim şefi tanıyor. ona da tembih etmiş, süründür şunu, diye... adam göz açtırmıyor. günde zaten öğle ve akşam yemeği için toplam 45 dakika falan molamız var. onda da koştur koştur yemekhaneye gidiyorsun, koştur koştur ana restorana dönüyorsun. orada iş bitince şef havuz barına yolluyor, orada bitince çocuk restoranına, orada bitince lobiye... üniversitede de çok işte çalıştım ama o tempoyu bir daha görmedim.

    yemek saatinden önce kumaş peçeteleri katlıyoruz, yüzlerce... masaları yerleştiriyoruz, baharatları dolduruyoruz, tabak, çatal, kaşık, bıçak, bardak düzenlemelerini yapıyoruz, şarap kovalarına buz dolduruyoruz, sandalyelere sapık gibi giysi giydiriyoruz, onlar bitiyor arka tarafa gidiyoruz çatal, bıçak, kaşık, bardak siliyoruz sıcak sudan çıkartıp. müşteriler geliyor, onlara hizmet ediyoruz. votka getir votka getir votka getir... otel ruslara hitap ediyordu da... yazın bağrında, karınca mıyız insan mıyız belli değil. bak ben o günlerden yadigar, topuklu ayakkabıdan tiksiniyorum. görünce tüylerim diken diken oluyor. zorunluydu çünkü. elli derece antalya sıcağında kat kat personel kıyafetini giydirdikleri yetmiyormuş gibi, bir de topuklu ayakkabı giydiriyorlardı. onlar da bir vuruyor bir vuruyor... normalde o tempoya can zor dayanıyor, bir de ayakların acıyor, yara olmuş arkaları, cırt diye kesiveriyor ayakkabı, derin kalkıyor, kanıyor falan... iki hafta sonra artık dayanamadım, arka tarafta yere oturdum ağladım, benim ayaklarım acıyoooo diye. şef dayanamadı da sen babet giyebilirsin dedi, öyle kurtuldum.

    gün geldi çattı. sınav puanları açıklandı. puana bakıyorum tamam, sıralamaya bakıyorum tutuyor. uçuyorum mutluluktan. en yüksek ankara veteriner, onun üzerindeyim. istanbul veteriner zaten tutuyor. ooh diyorum ya tamam bu iş. bu kadar işte. başardım. oldu. normalde olsa bursa'yı da yazıp bırakırdım ama ne olur ne olmaz diye van'a kadar tüm veteriner fakültelerini yazıyorum tercihlere.

    dedim, anne artık gitmeyeyim işe yeaa kazandım ben istanbul'u. hadi bakalım, dedi. umarım öyledir.
    o iş öyle olmadı tabii... yerleştirme sonuçlarına ekrandan baktığım an hala ne dünü, bugün gibi aklımda. van yüzüncü yıl üniversitesi veteriner fakültesi... ulan sınavı kazandık mı, kaybettik mi belli değil... yani ben yine mutluyum bi yerde. otel yok, işten kurtuldum, e istediğim bölüm zaten ne olmuş yani... ama annem oturdu ağladı ya onu unutamıyorum. tebrik de etmedi. ben olsam camdan atardım. onca yıl emek ver, besle büyüt, sınav yılı serserilik yapsın, kaç bin kilometre uzaktaki okulu kazansın... van'a gittik, kaydımı yaptık, yurt açılmamış daha. tadilat mı bitmemiş ne olmuş. annem beni öğretmen evine bıraktı, ertesi gün döndü gitti. van'ı bilmem, insan tanımam... okulun açılmasına bir hafta var. çıktım dışarı. her yer birbirine benziyor. etrafı göreyim diye gezmeye başladım. huylu huyundan vazgeçmez. dışarı çıkış o çıkış... ilk iki yıl doğru düzgün eve girmedim. van merkezin her sokağında anlatmaya değer en az üç anım var. neyse...

    liseden üniversiteye geçilen yazın üzerinden altı yaz geçti. o topuklu ayakkabıların yaptığı yaraların izleri geçmedi. kırmızı kırmızı duruyor hala. basit yara izleri olarak değil, hayatımın dersinin izleri olarak duruyor. bu yüzden, estetik durmasalar da seviyorum galiba. yaz günü de olsa van'da geceler biraz serin. çorap giyerken takıldılar gözüme... bir yerlerde, vaktiyle benim gibi eşek olan bir ergenin anne-babası, abisi, ablası ''ne yapıcaz bu salakla?'' diyorsa, fikir olsun. ben o yaz bir yeri kazanamasaydım bile, burnum kısacık zamanda o kadar sürtmüştü ki bir dahakine boğaziçi tıp falan değil, harvard kesindi. hem de burslu...

  • savaştan kaçma, köz getirme ve zodiac bot kiralama gibi alanlardaki üstünlüktür. başka da bir hayırları görülmemiştir..

  • alet edavat kullanmadan koparmak için kesmek istediğiniz yerde 1 cm kadar bandı banda yapıştırın ve sertçe çekin. şöyle:

    ___________ (1) bandın düz hali.

    _____/\_____ (2) bandın birbirine yapıştırılmak üzere aldığı hal.

    ______|_____ (3) bandın yapıştırılmış hali.

    <- ___..___ -> (4) bandın iki yandan hızla çekilerek kopartılması.

  • işyerinde, mutfak işlerinden sorumlu tonton ablamız soruyor:

    - siz nereliydiniz?
    - istanbul.
    - yok yok. aslen yani. anne baba dedeniz hepsi istanbullu mu?
    - zamanında anne tarafı saraybosna'dan, baba tarafı iran'dan gelmiş.
    - olsun. insan olması önemli.

    mordorluyum dedim sanki ablaya.

  • "30/03/1989
    bakteri deneyi

    bugün bir deney yaptım. [deney defterinin her sayfasına bu cümleyi yazmak?] suyun içine süpürge çöpü koydum. yaklaşık bir hafta bekledi. sonra bunu mikroskopla inceledim. içinde bazı bakteriler vardı. bazıları çubuk, bazıları yuvarlak şekilde. yuvarlakları koloniler kurmuş."

    [büyük ihtimal bakteri falan gördüğüm yok, uyduruk bir mikroskop var elimde, anca dana gibi soğan hücreleri görülebiliyor.]

  • pkk bir eylemi yapmışsa erkekçe sahiplenir diyen vekil.

    şimdi dünya kadar örnek verildi de en ortada olanı tekrar hatırlatalım. bu süper vicdanlı, sosyalist vekilin "erkekçe" sahiplenir dediği örgüt polis lojmanı civarında 06 ankara plakalı bir araca kaleşnikof, el bombası ve roketle saldırdı. 4 kızı katletti.

    (bkz: 20 eylül 2011 siirt polis myo'ya roket saldırısı)

    olay ve kurbanlar ortaya çıkınca saldırının pkk tarafından değil, derin devlet, asker vs tarafından yapıldığı yayılmak istendi ama arabaya el bombası atmak isteyen şerefsiz hayvanın elinde patlaması sonucu kalan leşi yüzünden bu yalan bilgi de başarılı olamadı. sonuç olarak olan şuydu;

    (bkz: pkk'nın özür dilemesi)

    dünya kadar asker, polis, memur, köylü katleden örgütün 4 kız için özür dileme sebebi ise kızların "kürt" olmaları ve siyasi isimlerin akrabaları olması, tabi bu doğrulamadan sonra bdp'den gelen açıklamalar da vardı, ama paris"te öldürülen 3 pkk'lı için yapılan açıklamarla yan yana koyunca durum şu oluyor; (bkz: #31691546)

    ve son olarak karayılan'dan gelen "erkekçe" açıklama;
    ---
    siirt’te dört kadının öldürüldüğü olaydan üzüntü duyduklarını eylemin “yanlışlıkla” yapıldığını belirten karayılan, “aynı olayda eylemcilerden erdal adında bir gerilla arkadaşımızın da şehit düştüğü bilgisi vardır. hatta eylem içinde durumu fark ettiği için kendini imha etmiş olma ihtimali vardır. çünkü çok duyarlı, halkı ve ülkesi için her şeyini feda edebilecek değerli bir militandı. bu değerli arkadaşın ailesine ve tüm kürdistan halkına başsağlığı diliyorum” dedi.
    ---

    erdal denilen kişi arabaya el bombası atarken elinde patlayan eleman. yani yaptığı saldırıdan değil, 4 'kürt' kızı katletmesinden o kadar müteesir olmuş ki anında cezasını kendi vermiş. örgüt başından gelen açıklama bu.

    erkekliği gördünüz mü?

    şimdi ssö'i yalamaya devam edebilirsiniz...

    not; (bkz: hdp'nin gezi parkı olaylarını sahiplenmesi)

  • ingiliz yazar john farndon'ın cambridge üniversitesi ve oxford üniversitesi mülakat sorularından derlediği kitaba ismini veren cambridge üniversitesi hukuk bölümü mülakat sorusudur.

    soru oldukça basit.

    mülakata giriyorsunuz ve mülakatı yapan kişi size "zeki olduğunu düşünüyor musun?" sorusunu soruyor.

    bu soru üç şekilde cevaplanabilecek bir soru.

    1- hayır cevabını vermek.
    2- evet cevabını vermek.
    3- lafı gevelemek.

    birinci seçeneği inceleyelim:

    siz sayılı ve seçkin insanların okuma imkanı bulduğu dünyanın en prestijli üniversitelerinden birine başvurmuşsunuz ve bu üniversiteye girebilmek için bir mülakattasınız. karşınızdaki kişi size kendinizi zeki bulup bulmadığınızı soruyor ve siz bu soruya hayır cevabını veriyorsunuz.

    bu durumda iki ihtimal var;

    ya doğru söylüyorsunuz ya da yalan söylüyorsunuz.

    eğer doğru söylüyorsanız bu sizin kendinizi zeki bulmadığınız halde başvurduğunuz üniversiteye girme imkanına sahip olduğunuzu düşündüğünüz için bu üniversitenin öğrenci seçiminde bir çeşit zeka kriteri aramadığını, bu durumda öğrenci ortamının seçkin olmadığını ve üniversiteyi prestijli bulmadığınızı itiraf etmiş oluyorsunuz. yani siz üniversiteye muhtemel daha iyi seçenekler olabileceğini, ancak o seçeneklere kendinizi layık görmediğiniz için oraya başvurduğunuzu söylemiş oluyorsunuz.

    eğer yalan söylüyorsanız hukuk bölümünün size göre olup olmadığı söylediğiniz yalanda ne kadar inandırıcı olduğunuza bağlı. bu durumda hakkınızda verilecek karar karşınızdaki kişinin sizi inandırıcı bulup bulmamasına ve inandırıcılığınızın hukuk bölümüne uygun olup olmaması konusundaki fikrine bağlı. eğer karşınızdaki kişi hukuk etiğine bağlı bir insan ise sizin onu inandırdığınız taktirde hukuk için uygun olmadığınızı düşünebilir, ancak eğer karşınızdaki kişi rekabetçi ve başarıya giden her yolun mübah olduğuna inanan biriyse hukuk için biçilmiş kaftan olduğunuz kanaatine varabilir.

    ama karşınızdaki kişiyi inandırmış olmanız aslında o kişinin sizin doğru söylediğinizi düşünmesini ve sizi inandırıcı bir yalan söylüyormuş gibi değil, doğruyu söylüyormuş gibi değerlendirmesine sebep olacaktır. yani aslında yalan söylediğinizde yalnızca inandırıcı olmayan bir yalan söylemiş olabiliyorsunuz ve eğer söylediğiniz yalan inandırıcı ise de doğru söylemiş gibi muamele görüyorsunuz. yalanınızın ortaya çıktığı durumda hem inandırıcı olmayan bir yalan söyleyerek aslında zeki olmadığınızı kanıtlamış, hem de hukuk etiğine aykırı davranan biri olduğunuzu göstermiş oluyorsunuz.

    bu durumda hayır cevabını vermek eğer doğru söylüyorsanız da yalan söylüyorsanız da pek işinize yaramıyor.

    peki ya evet cevabını verirseniz?

    bu durumda da hem yalan söylemiş olma hem de doğruyu söylemiş olma ihtimaliniz ortaya çıkıyor.

    eğer doğruyu söylüyorsanız başvuru yaptığınız üniversitenin zeki insanların başvurduğu bir üniversite olduğunu kabul etmiş ve kendinizin de onlardan biri olduğunuza inandığınızı göstermiş oluyorsunuz. ancak bu durumda üniversitenin zeki insanları kabul eden bir yer olduğunu kabul etmiş olduğunuz ve bu üniversiteye kabul edilmek istediğiniz için zeki olduğunuzu kanıtlama sorumluluğunu üstlenmiş oluyorsunuz. bu durumda risk almış oluyorsunuz çünkü bu durumda karşınızdaki kişinin sizi zeki olduğunuzu kanıtlayabilmeniz için hazır olmadığınız bir teste tabi tutma ya da sizden direkt olarak zeki olduğunuzu kanıtlamanızı sizden talep etme ihtimali doğuyor. bu durumda ya hep ya hiç için oynuyor ve ya batıyor ya da çıkıyorsunuz.

    eğer gerçekten zeki olduğunuzu düşünmüyor ancak kendinize güvendiğiniz izlenimini vermek için bu soruya evet cevabını veriyorsanız olay yine inandırıcılıkta bitiyor. karşınızdaki kişiyi doğru söylediğinize inandıramadığınız durumda karşınızdaki kişi sizi hem beceriksiz hem de kendine güvensiz biri olarak görüyor ve kaybediyorsunuz. eğer karşınızdaki kişiyi inandırırsanız yine karşınızdaki kişi sizin doğru söylediğinizi düşünerek size doğru söylemiş gibi muamele yapıyor ve bu durumda kendinize güvenmediğiniz halde kendinizi kendinize olan güveni kanıtlama durumunda buluyorsunuz. bu durumda evet diyerek doğru söylediğiniz duruma göre de, hayır diyerek doğru söylediğiniz duruma göre de avantajsız konumda oluyor ve işleri kendiniz için zorlaştırmış oluyorsunuz.

    eğer iki seçeneği de seçmez ve üçüncü seçenek olan lafı geveleme tercihine giderseniz kendinizi ya kararsız ve özgüvensiz biri olarak gösterme durumuna, ya da karşınızdaki kişiyi sorguya çekme girişiminde iken buluyorsunuz.

    lafı gevelemek için konuyu saptırmaya ya da konuyla ilgisiz ve net olmayan bir cevap verdiğinizde ilk duruma, karşınızdaki kişiden soru hakkında daha spesifik olmasını ve zeka tanımını yapmasını isteyerek buna göre cevap vermesini talep ettiğinizde ise ikinci duruma düşmüş oluyorsunuz. ilk durumda her türlü kaybederken ikinci durumda manipülasyon yeteneğinizin insafına kalmış oluyorsunuz. eğer karşınızdaki kişiyi manipüle ederek sorunun tanım kapsamını kendi işinize yarayacak biçimde değiştiremezseniz zeki olmadığınızı, bunu yapabilirseniz de zeki olduğunuzu kanıtlamış oluyorsunuz.

    bu soru aslında hukukla tamamen ilişkisiz bir soru gibiymiş görünse de aslında sizi kendinizi ve görüşünüzü savunmaya çalıştığınız bir mahkeme simülasyonuna sokup sizi bir savunma stratejisi seçme zorunluluğunda bırakıyor ve seçtiğiniz stratejiyi uygulayabilme beceriniz üzerinden yapmak istediğiniz mesleğe ne kadar uygun olduğunuzu ölçüyor.

    her ne kadar bu bir mülakat olsa ve hakkınızda varılan her bir kanaat öznel olsa da bir kişinin bir işe uygun olup olmadığını o kişiye o işi farkında olmaksızın yaptırarak ölçmek bana o kişiyi daha önce hazırlanabileceği ve başkalarının cevaplarını kullanabileceği bir sınava tabii tutmaktan daha mantıklı geliyor.

    ileri okuma için: (bkz: zeki olduğunu düşünüyor musun)