konfor alanından çıkmaya cesaret edemeyen insan

• son dönemin popüler söylemleri sürekli olarak “konfor alanından çık” diyor.
  
  oysa konfor alanı her zaman kötü olmayabilir. bazen orada beslenir ve gelişiriz; çıkmanın da bir zamanı vardır. yeterince gelişmeden zorla çıkıp kendimizi ortaya atmak, bizi kaldıramayacağımız risklere sokabilir.
  
  ben bunu ana rahminde konforlu şekilde büyüyen bir bebek üzerinden örneklemeyi seviyorum. bebek orada besleniyordur ve yeterince büyümeden çıkması risklidir.
  
  zamanımız geldiği halde direnip çıkmadığımızda ise, bir zamanlar bizim için ideal olan koşullar artık kötüleşmeye başlar. biz rahat olduğumuzu düşünsek de ana rahminde gereğinden uzun kalmış ‘’geçkin bebekler’’ gibi yıpranırız ve farketmeden yaşamımızı zayıflatırız.
  
  çıkmanızın büyük olasılıkla iyi olacağı konforlu alan, artık beslenmediğinizi düşündüğünüz, hatta enerjinizi yok yere tükettiğiniz hissettiğiniz alanlardır. buraların dışına doğru yol almanın biraz kaygı hissettirmesi doğaldır. bununla birlikte ''burada benim için hiçbir şey yok'' hissini yoğun şekilde yaşıyorsanız, yaşam artık genellikle konfor alanınızın dışındadır.