bilinçaltı

• benimki dün saçmaladı.
  
  şöyle:
  
  önce yaklaşık iki hafta kadar işte sabahladım. sonra yazın verdiği alkol potansiyelini sonuna kadar kullandım, nerde hangi arkadaşım içiyosa gittim içtim ve arka arkaya 6 gün akşamdan kaldım. ya da 6 gün önceki akşamdan kaldım. sonra, dün akşam saat sekizde, sekiz şeklinde yatağıma uzandım. ve tam 13 saat uyudum. bu 13 saat bilinçaltıma fazla geldi. 5-6 senedir bu kadar uyumadığımdan saçmalamaya başladı ve bana rüya yetiştiremeyerek şu büyük prodüksiyonu görmemi sağladı.
  
  zaman: 8 olup yattığım gece.
  saat: 04:30 civarı.
  olay: kapımın çötök çöttörönk diye çalınması.
  
  kalkıp açtım haliyle. karşımda dayım. hatta her yıl bir kere görüştüğüm dayım. yanında yengem de var. saçlarını dün boyatmış, fena halde sarışın duruyor. ama öyle rüyalarda olan hani "dayım dayım ama aslında sean connery" durumu yok. dayım dayım, yengem yengem, yüzlerindeki panik gerçekten panik.
  
  aramızda şöyle bir konuşma geçiyor:
  
  "dayı manyak mısınız?"
  "oğlum siktirtme manyağını çok acil çıkmamız lazım"
  "altınoluk'taki yazlığa falan mı gidiyoruz? yoksa yine mafyadan mı kaçıyosun?"
  "ya tamam ne bok yersen ye, gittik biz"
  
  kapıyı kapatıyorum. dayıma laf sokucam diye öleceğimden haberim yok.
  
  yatıyorum. kapı tekrar çalıyor. sikerler diyerek açıyorum. iş arkadaşlarım eksiksiz karşımda. ofis boy bülent abi bile gelmiş.
  
  "gitmemiz lazım" diyorlar.
  "lan yine mi askere gidiyorum yoksa?" diyorum. en son rüyamda bu ekip beni ağlayarak kuzey ırak'a uğurladı, bu sefer yemem.
  "hayır israil'e savaş açtık."
  "ohassiktir" diyorum. sonra ne boktan ülkeyiz diye düşünüyorum, bari git mısır'a ne bileyim, cezayir'e bulaş. piskopat yahudileri neden başımıza sarıyosun.
  ayrıca adamların atom bombası var. farkında olmadan bu son kısmı yüksek sesle de söylüyorum.
  
  art direktörüm kaan bana bok gibi bakıyor.
  
  "abi istanbul'a atom bombası saldırısı bekleniyor" diyor.
  
  bi kere daha hasiktir diyorum. yatak odasına dönüp nedense boxerları toplamaya başlıyorum.
  
  iş arkadaşlarım boxer toplamama çok alınıp gidiyorlar. ben boxerları bitirip çoraplara başlıyorum.
  
  yaz yaz uzun çorap almiyim, kısa daha vardır buralarda bir yerde derken camdan bakma ihtiyacı hissediyorum.
  
  bizim orası yine bizim orası ama (tek rüyaya benzeyen yeri bu) boğaza kadar müthiş bir netlikle görüyorum istanbul'u.
  
  o sırada marmara'ya doğru gümüş bir obje düşüyor. hiroshima meselesini bildiğimden uçak olmamasını normal karşılıyorum.
  
  bomba denize düştükten sonra müthiş bir sessizlik oluyor. bir de böyle industrial light and magic yapmış gibi bir efektler bütünü başlıyor. boğazdan süper sarı/turuncu bir ışık, her yeri birbirine katarak geliyooor, conrad havaya yükselip atomlarına ayrılıyor, ben de daha küfür bile edemeden aynı kaderi paylaşıp, hızlı tarafından ölüyorum.
  
  hemen ardından uyandım. alnımdaki teri sildim. böyle bilinçaltının tam .mına diyerek dışarı çıktım. bi daha da uyumam 13 saat.