sözlükçülerin ölüme en çok yaklaştığı an

• 99 depremi.
  
  o zamanlar adapazarı'nda oturuyoruz. annem babam hala beraberler, ben de 7 yaşındayım. birinci sınıf bitmiş, yaz tatilindeyiz. zaten bildiğiniz üzere günlerden 16 ağustos.
  
  her zamanki gibi; çok geç olmayan bir saatte yatağa girdim. saat 20:20'de doğduğum için o saatte uyumam gerektiğini yıllarca yedirmiş bana annem. ^*
  
  bir anda uyandım. etraf karanlıktı, ve ben odamda değildim. kendime geldiğimde apartmanın yan bahçesinde olduğumu fark ettim. etrafımda birçok köpek havlıyordu ve koşturuyordu. sağımda, solumda tuğlalar vardı ve ben hareket edemiyordum. çünkü dizlerimden aşağısı binanın kirişlerine, demirlerine sıkışmıştı ve kafamda kocaman bir taş vardı.
  
  hemen o taşı kafamdan kaldırıp, kanlı ellerimle yana fırlattım. taş kulağımı yaralamıştı, kulağım kanıyordu. en son gücümle çığlık atmaya başladım, sanki köpeklerin de sesi yükselmişti. ağlıyor, çırpınıyordum.
  
  çok değil birkaç dakika sonra, etrafta insanlar görmeye başladım. bir kısmı deli gibi sağa sola koşturuyor, bir kısmı da bana doğru geliyordu.
  
  gecenin bir yarısından öğlene kadar beni kurtarmaya çalışacak, ama en ufak sallantıda can korkusuyla beni orada bırakıp sallantı geçene kadar binaya yaklaşmayan adamlar geliyorlardı.
  
  öğlen olduğunda artık sağ bacağımı kurtaramayacaklarına karar verdiler. ya beni orada bıracaklardı, ya da bacağımı. konuşulanları duydukça çılgın gibi bağırmaya devam ediyordum. "bacağı keselim de bari kızı alalım, bu binanın çökmesine az kaldı!" diyorlardı.
  
  az kalsın bacağımı canlı canlı keseceklerdi beni kurtarmak uğruna. diz hizasından keseceklerdi, çünkü bacağım kesinlikle kıpırdamıyordu içine girdiği duvardaki demirler yüzünden.
  
  kestiklerinde beni uzağa çekeceklerdi ve bina üzerime çökmeyecekti belki, ama belki kan kaybından ölecektim. çünkü kurtarıldıktan sonra gördüm ki hastanelerin önleri, caddeler, her yer kanlar içinde ve eksik uzuvlu insanlarla doluydu. sıra bana gelmeyecekti. 7 yaşındaki bir çocukta toplam ne kadar kan var ki sanki?
  
  neyse ki uzun uğraşlar sonucunda ve kim olduğunu bilmediğim ama olaya sonradan dahil olduğunu bildiğim bir adam sayesinde, oradan çıkarıldım. üstelik bacağım da benimle kaldı :)
  
  annemle babamı da kurtardığını söylediler o adamın. enkazın içine girerek onları dışarı çekmiş, çünkü ben dışarı fırlamıştım ama onlar tamamen içerdelerdi. zaten onlar çıktıktan az bir süre sonra da bina tamamen çöktü.
  
  kimsin bilmiyorum ama, benim bildiğim 3 hayat sana borçlu. belki fazlası da vardır..
  
  umarım iyi bir yerdesindir.