2 temmuz 2005 pink floyd hyde park konseri

• roger waters'ın çocuk gibi şen ve heyecanlı olduğunu gördüğüm, ki buna şahit olur olmaz da gözlerimi dolduran konserdir bu. david gilmour'un roger waters'a gülümseyişinden tutun da, syd barret'ı anımsayışlarına kadar her şey, sanki insanlara hayatta nasıl büyük mucizeler olabileceğini hatırlatmak için gibiydi.
  
  ki ben, televizyonu kapattıktan sonra, dark side of the moon cdsine baktım bir müddet, sonra dinlemeye kıyamadım, korktum, mucizenin hayaliyle uyudum.
  
  ağladım.