mustafa bedirhan karakaya

• daha yürümeye yeni başlamıştı,
  ya da belki hiç başlamamıştı.
  çimenlerin üstünde hiç koşmamıştı.
  tozlu sokaklarda koşup oynamamıştı.
  akşam ezanıyla eve dönmemiş, kurt gibi acıkıp yemeğin başına oturmamıştı.
  akşam hevesle babasını beklemeyemiş, geç kaldığında merak edip endişelenememişti.
  
  ağzı süt kokuyordu.
  dişleri yeni çıkmıştı, belki hepsi çıkmamıştı bile.
  dişleri hiç çürümedi, çünkü dişlerini çürütecek kadar doyasıya şeker yiyemedi.
  abur cubur yemek için annesiyle kavga etmedi hiç,
  ıspanağa itiraz edemedi,
  belki ıspanağın tadını hiç bilmedi.
  
  uzun bir cümle kurmadı.
  babasının dizine oturup uzun uzun sokak oyunlarını, okulunu, öğretmenlerini anlatmadı.
  okulu ve öğretmenleri hiç olmadı.
  ilk aşkına "seni seviyorum" diyemedi, çünkü ilk aşkı olmadı.
  
  şiir ezberlemedi.
  yabancı dil öğrenmedi, "ya'aburnee" gibi ilginç kelimeleri bile okumadı.
  "muvaffakiyetsizleştiricileştiriveremeyebileceklerimizdenmişsinizcesinesiniz" kelimesinin uzunluğuna bakıp hayret etmedi,
  kitap okumadı, tek bir harf bile okumadı,
  en sevdiği kitap karakteri hiç olmadı.
  harflerin varlığını bile hiç bilmedi.
  adını kağıda yazmadı.
  
  doğum gününü hiç kutlamadı, pasta üflemedi.
  çünkü...
  şehit oldu mustafa bedirhan.
  11 aylıktı.
  korkak ve hainlerin bombaları aldı masum ruhunu bu dünyadan.
  terörle tanışmak için çok küçüktün daha...
  
  allah katındasın, şehit annenin kucağındasın.
  gül masumum.
  biz senin için ağlayacağız, kalbimizde bir ateş yakacağız ve katillerini cehenneme uğurlayana dek kalbimizin onurlu ateşini koruyacağız.