yalnızlıklar

• 5.
  
  "ben ninemi yalnızlık sanmıştım bir keresinde.
  
  o yıllarda söylenceler eşkıya türküleriyle başlardı.
  ninemin sesinden keklik ötüşleriyle çınlayan
  kekik kokulu ormanlar geçmezdi hiç;
  dağlar geçerdi
  geçerse;
  kanlı,
  fermanlı
  ve dumanlı dağlar geçerdi.
  sonra, lor peyniri gibi ufalanan
  kuru bir öksürüğün ardından
  ansızın eşkıyalar basardı ortalığı;
  ya da ninemin bir çift zeytin çekirdeğine
  benzeyen gözlerinden asker kaçakları fırlardı birden,
  başımın üstünden atlayarak
  gölgelerini kanlı bir kaput gibi sürükleye sürükleye
  dağlara çıkarlardı.
  
  ardından, silah sesleri...
  ninem uykulu gözkapaklarını yüzyılların altında
  ezilen tozlu iki böcek gibi kımıldatıp;
  annen mısır patlatıyor
  derdi ama, ben inanmazdım.
  dağ taş müfrezeydi çünkü; görürdüm
  ve çocuktum
  ki,
  görmek inanmanın en geniş kapısıydı.
  
  ninem anlatıyı kesip uyuklamaya başlasa da
  müfrezeler susmazdı artık;
  beşparmak'taki mavzer cıvlamaları,
  gök boncuklu tahta beşiklere çarpıp
  öküzlerin göz aynasından seke seke
  gece gündüz sürerdi.
  köylüler kazmayı küreği bırakıp,
  eleği bırakıp
  ve tarhana çorbasını ve arnavutbiberini
  ve zencefil kokusunu ve düşlerini ve seslerini
  ve cesaretlerini bırakıp dağlara bakarlardı durup
  dinlenmeden.
  
  bacalar dağlara,
  kapılar, avuç içi pencereler
  ve koyunlar mor mor
  ve keçiler gök gök dağlara bakarlardı.
  doğa kendini merak ederdi yani,
  müthiş merak ederdi
  ve benim gözlerim gördüklerimden yaratılmıştı
  o yıllarda,
  ellerim dokunduklarımdan.
  dilimi sormayın,
  konuşamadıklarımdandı
  ve kanlı bir kitap gibi yatıyordu ağzımda.
  
  o yıllarda,
  henüz ormanlarım bile yoktu içimde
  izimi saklayacak,
  ada bile değildim daha,
  gökyüzünde
  bir gökyüzü bile değildim.
  varım yoğum ninemdi
  (babam kendini ona bırakırdı giderken)
  ve ninemi bilirdim
  adadır diye,
  sonra babadır diye;
  pencereler görüntümü geri kustukça,
  buruştukça bakışlarım görüntümü içerek
  beslenen görüntülerin karmaşasında
  ve uzayarak kısaldıkça boyum,
  ona tutunuyordum.
  
  yüzünün engebelerinde düşe kalka yürüyordum
  kendime doğru.
  kimi zaman bir sel tuzlu tuzlu sürüklüyordu beni,
  kimi zaman da bir yılın (kim bilir hangi yıldır)
  tırnak izini dere yatağı sanıp
  yamaçlara tırmanıyordum
  - yamaçlar ki,
  benli.
  
  nice sonra, kanlı eşkıya ölüleri
  yamaçlardan sürüklene sürüklene getirilip
  düşlerimin ortasına bırakılırdı.
  ürperirdim onları görünce (ürperti böyle gelişmiştir
  bende, şimdi bile, ne zaman ürpersem
  bir eşkıya yıkılır içimde).
  ürperirdim, evet
  ve yerde duran yorgun mavzerleri kapıp
  dağlara kaçmak isterdim.
  
  ama, müfrezeler kocaman bıyıklarını
  (-ki, yüzde taşınan birer devletti bıyıklar)
  oynatarak kovarlardı beni;
  mavzer yerine korkularımı kuşanıp kaçmaya başlardım
  ve gübre kokularının içinden geçerdim
  içimden geçen gübre kokularıyla,
  kuşların içinden geçerdim,
  bir tavuğun kanatları altından,
  bulgur kesesinin dibinden
  ya da
  bir kalburun çivideki duruşunun içinden
  geçerdim de,
  durup arkama bile bakmazdım.
  
  müfrezelerin peşimde olduğu kaçmamdan belliydi çünkü;
  koşmalıydım ben ve koşardım
  ve bir süre sonra koşa koşa,
  koşmak durmaya benzerdi.
  durmanın dışında koşmak bulamazdım o anda;
  dururdum ve bir uçurum dolanırdı ayak bileklerime.
  
  yalnızlık, uçurumları giyinmektir biraz da."