friends

• varliginin bile mutlu ettigi dizi. son iki gunum cok zor gecti. iki uc saatlik uyku ile ise gittim. is stresi yasarken curutuyormus. evde aglarken uyumaktan yoruldugumda, blair waldorf'umun sozu aklima geldi: “parayla saadet olmaz diyen biri, nereden alisveris yapacagini bilmiyordur." yasadigim yerde alisveris secenegi az olsa da, mutlu hissettirecek bir kucuk sey mutlaka bulur, olmazsa bir seyler yer icerim dusuncesi ile carsiya ciktim.
  
  friends 1. sezon 1. bolumunun bir sahnesi basili tshirt buldum. görsel the one where monica gets a roommate uzerine yapilmis tshirtu gorunce, eski sevdigim bir dostu gormusum gibi sevindim. leave the world behind'da friends icin neden “hic olmayan bir zamanin nostaljisi" denildigini de bugun anlamis oldum. insanlara guveni hep sarsilmis, cok fazla kotuluge sahit olmus herkes icin, friends yok. iyi ve kotu gununde yaninda dostlari olanlar icinse, umut var. friends'in dunyasina inaniyor ve herkesin “i'll be there for you” diyecegi ve duyacagi kisilere ihtiyaci oldugunu biliyorlar.
  
  her yeni sabahi, yigit ozgur'un 'bu ne lan dunun aynisi' karikaturu gibi karsilarken, friends ilk bolumu hatirlamak bile yasama sevinci verdi. istedigim her an yerlesecegim mor kapili evim, buyuk kupalarla icecegim central perk kahvesi var ve nefes aldigim surece, her seye yeniden baslama gucum.
  
  bu arada matthew perry oldugu zaman, ailemden birisini kaybetmis gibiydim meger gercekten benim ailemden biriymis. artik bir tarafim hep buruk.