perfectos desconocidos

• biz de de cebimdeki yabancı adıyla uyarlanmış olan perfetti sconosciutinin 2017 yapımı ispanyolca versiyonu.
• ne yazık ki iyi bir film değil bu ve iyi olamamasını da iyi işlenemeyen senaryosuna ve bence renk ve ışık kullanımına borçlu. bu kadar gerilim yüklü bir metinin tek mekânda geçmesi iyi bir seçim olmasına rağmen bir türlü istenen etki yaratılamıyor. kırmızı ve koyu renklerin ağırlıklı olması, renk seçimlerinin hepsi senaryodaki dşaylog fazlalığına bir şekilde ters geliyor,onu bir şekilde yavaşlatıyor. ilginç bir şekilde klastrofobik bir his veriyor bu seçimler yüzünden film ama bunun işe yaramadığını düşünüyorum. ayrıca komedi olup olamayacağına karar verememesi de önemli bir eksiklik. bir diğer sorun ise eşcinsellik meselesinin işlenişinin sırıtması. mesaj verme kaygısıyla söylenen cümleler gereksiz bir sahtelik yaratıyor, bir şekilde eksik işleyen doğallık hissi daha da aksamış oluyor. eşcinsellik konusunda verilen tepkiler, alfonso ve eşinin kızlarının bekaretini kaybetmek üzere olmasına gösterdiği ılımlı ve destekleyici tepkiler bunların hepsi gerçekten oluyor olsa bile işlemiyor, karakterler oldukları gibi değil, olmaları gerektiği gibi davranıyorlar, bu da gerçekçi olmalarını ve samimiyeti engelliyor. filmde bu engelin aşılmaya çalışıldığı bir çok bölümde iyi bir çıta tutturuluyor aslında, özellikle antonio'nun eşcinsel sanıldığı anların hepsi hem gerilimli hem ilginç yüzleşmeler içeriyor. yine de filmin bütününün bu yaklaşımı sürdüremediğini, mekân kullanımı ve renk kullanımıyla da ekstradan daha bir boğucu atmosfer yaratarak komedi havasını bozduğunu düşünüyorum. izlemeli miyim derseniz, ben olsam izlemem.
• --- spoiler ---
  genel olarak beğendim. bir başyapıt olmasa bile yetişkin insanların sırları olduğunu ve sırların hepsinin cep telefonunda olduğunu gösteriyor. ayrıca finalde kadının ağlaması sırları bilmeden yaşamanın verdiği mutluluk. yani bir nevi "cehalet mutluluktur" mesajı.. daha o yaşlarda değilim ama o yaşlarda olup gerçekten bu kadar fazla sırrı olan insanlar var. diyaloglar çok güzel. tek mekanda geçmesine rağmen sıkıcı gelmiyor. ben merakla izledim ve beğendim.
  --- spoiler ---
  
  üzüldüğüm konu 1 filmin 3 versiyonu var. perfetti sconosciuti ilki. bu ikinci cebimdeki yabancı 3.
• teknolojiye mesafeli yaklaşmamın nedenini bana bir kez daha hatırlatan bir film oldu.
  öğretici noktası filmin, favorim olan karakterin (alfonso) söylediği cümleler idi:
  
  – (terapi) işe yarıyor mu bari?
  + bilmem, sen söyle işe yarıyor mu. ama önemli bir şey öğrendim.
  – neymiş o?
  + alttan almayı.
  – yani?
  + her tartışmayı bir üstünlük savaşına çevirmemeyi. boyun eğmenin bir zayıflık göstergesi olduğuna inanmıyorum.
  tam tersine, erdemli bir davranış olduğunu düşünüyorum.
  benim gördüğüm, taraflardan birinin geriye bir adım atmayı becerebildiği çiftler kalıcı çiftler oluyor.
  o geri adım aslında ileri doğru bir adım.
  
  kadınlara ve erkeklere dair yapılan benzetme de çok hoşuma gitti.
  
  – birbirimizden çok farklıyız.
  + pc ve mac gibi.
  – erkekler ne oluyor bu durumda?
  + pc tabii ki. ucuz, sürekli virüs bulaşıyor ve aynı anda sadece tek bir iş yapabiliyorlar.
  kadınlarsa mac oluyor. sezgileri kuvvetli, hızlı ve zarif.
  – pahalı ve sadece birbirleriyle uyum sağlayabiliyorlar.
  + öyle, ama bağımlılık da yapıyorlar.
• vasat film, oyunculuk baya kotu
• birer yıl ara şle çevrilmiş iki film var.
  perfectos desconocidos = ispanya
  ve
  perfectos desconocidos = meksika
  
  ispanyol versiyonunda bütün gizemli olayları en başından açık attiklerinden çok kötü bir uyarlama olmuş. meksika versiyonu ise bir tık daha az bütçe ile çevrilmiş
  her ikisi de orginal filmin yanına yaklaşmaz
  sanırım en iyi uyarlaması bize ait
  (bkz: cebimdeki yabancı)
• sanatsal anlamda yorum yapacak eğitimim yok ama konu olarak tokat gibi çarpan bir film. şu filmi eleştirmek için teknolojiden bihaber ve hayattan kopmuş birisi olmak lazım. çünkü içinde bulunduğumuz ortamı gayet net yansıtıyor. hayatımızda o kadar çok dış etkene maruz kalıyoruz ki gün içinde onlarca kez maske değiştirmek zorunda kalıyoruz temalı bir film. spoiler vermeyeceğim. biraz ağır ilerlese ve çoğu kişiyi sıkacak olsa da izlenmesini tavsiye ederim. ben şahsen yarıdan sonra defalarca filmin bittiğini düşündüm. işlenen gerçeklerin farkında olduğum için de aslında gülümseyerek izledim. bu arada nereden esti bilmiyorum ama bir ara barda^* havası estiğini de hissettim. karakterlerle empati yaptırmayı başardı diyebilirim. bazıları sanki o duruma ben düşmüşüm gibiydi. acı bir gerçek ama kendimden parçalar buldum yani.