dead poets society

• tüm zamanların en etkileyici final sahnelerinden birine sahip olsa da (özellikle bu sahneyi robin williams'ın intiharından sonra izlemek ciddi yürek ister) benim için en değerli sahnesi todd'un doğaçlama şiiri olan filmdir.
  
  bunda mr. keating todd'a "mr.anderson içindeki her şeyin değersiz ve utanç verici olduğunu düşünüyor. doğru değil mi todd? en büyük korkun bu değil mi? bence yanılıyorsun" dediğinde kendimle bağ kurmuş olmamın da etkisi olabilir. daha önce yazan olmadığından todd'un o şiirini yazmak istedim:
  
  (...)
  t: and all the time he's mumbling.
  k: what's he mumbling?
  t: mumbling truth. truth like a blanket that always leaves your feet cold.
  k: (öğrenciler kahkaha atar) forget them. forget them. stay with the blanket. tell me about that blanket.
  t: you can push it, strech it, it'll never be enough.
  you kick at it, beat it, it'll never cover any of us.
  from the moment we enter crying, to the moment we leave dying,
  it'll just cover your face as you wail, and cry, and scream.
  k: don't you forget this.
  
  teşekkürler ethan hawke, teşekkürler robin williams.