geceye bir şiir bırak

• "bir ara sokakta öldüm, dün
  öylece yani, birdenbire
  boşluğa düşer gibi
  sarı bir sessizliğin içinde
  
  granit duvarlı binanın anlamsızlığına,
  şehrin boşu boşunalığına içerlerken
  bırakmışım son nefesimi kaldırıma
  bitmiş, öylesine yani
  
  birdenbire yan binadaki otel odasından izliyordu oğlan
  yüz ifadesini göremesem de
  anlamış mıydı acaba öylece oturmadığımı?
  
  o sokakta bitti her şey
  öğleden sonralarını bir bardak sütle geçiştiren apartman sakinlerini düşlerken
  sıkıntıdan ölmüşüm.
  
  dün arka odada ütü yapıp
  buharını burnuna çeken kadını,
  mutfağında her öğün için soğan doğrayıp
  gözyaşını kabuklara saklayan madam mari'yi
  kocasıyla artık sevişemediği için,
  kapı komşusu gar sabunu satan adamı düşleyen servi'yi düşündükçe
  ölüvermişim.
  
  dün böylece bitmiş yani,
  birdenbire sıkılıvermişim derinden zahir.
  tutunca da nefesimi
  portakal kabuklarıyla çay demini döktükleri çöpe
  iki kedi de bulanınca
  kaldıramamış nefsim demlenmiş portakal kedilerini
  
  balkabağı mevsimi bile değilken
  dönüşüvermiş her şey baldan kabağa
  ve saat henüz 12'yi vuramamışken
  kalkmış otobüsler durmamaya
  
  mecal mi bulamamışım,
  yere döktükleri bala mı basmışım
  hatırlamam ama
  öylece kalakalmışım, kalkamamışım.
  
  şehrin insanı haberdar değil mi bu öldüresiye sıkıntıdan?
  vagonlar boş, birkaçı kiremit taşıyor topraktan kayıklar da serseri misinalar
  otobüsler kimseyi almadan
  durup durup geçiyorlar duraktan
  arabalar yürüme mesafelerini öldürüyor
  her gün, her öğle, her gece
  
  bisikletleri balkonlarında unutanlar
  her an yağmur yağsın diye dua ediyor
  üç öğün yemek yiyip, dört öğün uyuyorlar
  buna rağmen erken uyanıp, geç yatıyorlar.
  
  aynı kuru kahveciden gün aşırı
  iş olsun diye yüzer gram kahve alıp
  evde, iş olsun diye öğütüyorlar
  ve bir gün bile sormuyorlar öğütülmüşünü
  kimse sormuyor
  iş olsun diye yapılan iş, iş midir diye?
  
  bunlar olurken ölmüşüm o ara sokakta
  balkondaki beyaz brandalar
  rüzgarla sökülürken
  sökülüvermişim
  
  şişip patlayan bir eteğin dikişi gibi
  sıkıntı işte ya da ölmek yerine
  iki adım yol yürüyeydim de
  konuşuverse miydim şu gelin çiçeğiyle
  gitmek yerine."