conjure one

• birkaç sene önce (gerçi 2005 falandır gene...) tam anlamıyla fanboyu olduğum bir gruptu. şu an ise, zaman zaman dinlediğimde (özellikle conjure one albümündeki sleep , years ve redemption ve extraordinary ways'deki face the musicin kaskade remixi) yine müthiş bir keyfi bir öyle bir dünya yok sinizmiyle, insanı kendi varlığından soğutan bir tiksintiyle beraber yaşıyorum. ya ben arada çok değiştim, ya da müzik zevkimin karamsarlaşması bu gruptan aldığım keyfi baltalamaya başladı. müzik yine şahane gerçi, ama gerçekten çok şekerli gelmeye başladı bana nedense. yani şarkılarda da düz bir optimizm yok aslında. anlam verebilmek çok da kolay değil, ama ayrı dünyalarda varoluyormuşuz gibi hissediyorum.
  
  üzgün edit: galiba göt oldum, exilarch hakikaten efsane bir albümmüş. yine de: niye be conjure one? niye sana eski hayranlığımı besleyemiyorum artık? ben o kadar kötü bir insan mıyım yahu gerçekten? içim bu kadar mı karardı? bana umut ver be conjure one. neyse, sen çalmaya devam et...